Deel 4: Moab Arches Estes Park Custer Badlands

Hoi allen, leuk om al jullie reacties te lezen! We vermaken ons inderdaad super hier, en hopelijk trekt ook het weer in Nederland voor jullie snel weer aan! Verder geen grote bijzonderheden daar horen we, zo wel, dan horen we het graag! Verder dan een deuntje George Baker (Paloma Blanca) en wat Nederlandse historie hier komen we niet namelijk. Hier weer een verslag van de afgelopen 5 dagen, een paar dagen hadden we geen internet tot onze beschikking (sorry, ik heb in de auto kunnen typen, waardoor te teksten wat langer zijn dan wanneer ik knikkebollend op bed letters tot woorden en vervolgens zinnen wilde vormen, verslagdoend van alle hoofdpunten van die dag).

Dag 8, woensdag; van Lake Powell naar Moab (Arches)
Opgestaan en een beetje uitgeslapen, al dat reizen en de indrukken vergt toch wel wat energie. Dus heerlijk tot half negen in bed gebleven. Na veel boekjes gelezen te hebben van de omgeving besloten toch niet te gaan varen (je krijgt hier ook iedere keer wanneer je een nationaal park ingaat een handig boekje over de omgeving en een krant met actuele informatie, erg handig, ookal hebben we ook een paar kilo aan; Capitool, ANWB, Insight Guide info boeken mee). Maar er waren diverse trips op het water die echt een hele dag (of een groot deel van de dag) in beslag namen. Een kayak huren kon wel (met gids, of eventueel los) echter waren we dan niet veel verder gekomen dan de uitzichten die we hier vanaf de haven ook konden zien, en zagen we niet de uitgestrektheid van Lake Powell met al haar 'tentakels' en bijzondere inhammen. We gaven dit dus op wetende dat we nog zo'n 450km zonder omrijden (incl. siteseeings, etc.) moesten rijden deze dag (Zeist naar Parijs bijna).
We besloten via wat omwegen gelijk richting Moab te rijden.
Nog geen 5 minuten rijden reden we een zandweggetje op richting de 'horseshoe bend' (een kronkel van de Colorado river). Het was nog relatief vroeg maar toch extreem heet al. Een hete wandeling door het niets (vooral zand en bergjes en rotsen) bracht ons naar een zeer mooi uitzicht van de bocht met helder water dat zich in de jaren een diepe geul had toegekend in het rotsgebergte (zie foto).
Druppelend gingen we de (airco) auto weer in. Wel viel ons op dat hier de 'medewandelaars' elkaar een stuk minder groetten dan in het zuiden waar we net waren. Ook waren er een stuk(je) meer toeristen. Na 20x geen respons op een 'goedemorgen' verwerden wij dan ook net als zij: 'spaarzame groeters'. De inwoners hier, net zoals in heel USA zijn echter onverminderd vriendelijk en behulpzaam. De een nog aardiger een behulpzamer dan de ander. Niet gemaakt (hopelijk), maar echt vriendelijk. Ieder beeld van 'chauvinisme/patriotisme' en arrogantie van Amerikanen lijkt eenmaal binnen dit land geheel weg te vallen, we voelen ons er zeer welkom.
Direct naast de Dam bij Page begon het Navajo reservaat al (dit is eigenlijk een gebied waar veel indianen heen gegaan/gestuurd zijn, wat veel 'niets' is. Extreem veel tentjes met 'traditionele indianen sieraden' langs de weg, en veel 'trailor parken' geheel in verlaten velden. Een lichtelijk trieste aanblik dat ze hier (moeten) leven. Maar hier was het iets anders, ze hadden hun eigen (geëxploiteerde) energie centrale, en een paar sightseeing plaatsen die dan ook met 'grof geld' betaald moesten worden (maar we gunnen het ze wel). Verder kan je eigenlijk hier alles met je 'nationale parken pas' doen, waar bij ieder park een leger aan rangers je extreem vriendelijk begroet en parken zeer goed onderhouden worden. Maar we gingen naar Navajo attractie, een 'verborgen schat', de 'Antelope canyon'. Voor 65 dollar mochten we mee met een gids. Van bovenaf leek het slechts een spleet in de grond, maar we hadden reeds gelezen dat de lichtval subliem is wanneer je tussen de rotsen doorliep. En inderdaad, de lichtval bleek echt een optisch hoogtepunt van deze reis te worden! Iedere bocht stopten we weer om een direct voor canvas gereedzijnd plaatje te schieten. Een uur vol verbazing van mooie lichtvallen op de kloof (zie ook een paar van de foto's).
Na een paar uur rijden door echte woestijn (maar dan zonder cactussen, maar met bosjes verdorde struiken) en veel (rode) rotsen reden we door “Monument Valley”, het decor voor zeer veel (Western) films. Na een aantal foto's en filmpjes ook dit punt afgestreept en doorgegaan richting Moab. Echter pakten hoe dichter we bij bestemming kwamen, meer wolkjes zich boven ons samen. Een paar kleine druppels hebben slechts onze voorruit geraakt echter, maar toch daalde te temperatuur hierdoor (aangenaam) tot zo'n 20 graden (ipv 36). Ineens begrepen we echter de tijd niet meer, Garmin gaf een andere tijd aan dan de auto. We waren de staatsgrens over gegaan. In Utah is het een uur later. Arizona doet blijkbaar niet mee aan de zomertijd, ondanks dezelfde zone. Hierdoor kwamen we een uurtje later aan rond 8 uur. Een hotel dat precies voldeed voor alleen overnachten, niets super fancy, eerder wat oubollig, maar immer grote kamers en meestal 2 'queen size' bedden ipv 1 kingsize. Mijn studentenkamer paste er 2x in en daar heb ik 4,5jaar gewoond, dus was dit ook helemaal prima voor nu.
Aan de overkant was een leuke eettent in het 5500 inwoners tellende dorp dat op jaarbasis een paar miljoen toeristen verwerkt.Toch valt de drukte in deze periode erg mee! Het eettentje was een beetje de hotspot en tevens een bierbrouwerij, lekker gegeten en gedronken :-) en daarna lekker (moe) gaan slapen.

Dag 9, donderdag; hele dag Moab/Arches nationaal park
Lekker opstaan vandaag (half negen), geen verplichtingen, geen lange ritten, maar lekker een dagje op 1 plaats blijven. Geen koffers inpakken en na een halve dag activeiten half moe de auto in stappen naar de volgende lokatie, heerlijk! (NB: niet dat we spijt van onze route hebben en al het rijden, in tegendeel, we zien extreem veel supermooie dingen!)
De gordijnen open gedaan en we zagen zowaar nog steeds wolkjes. Gisteravond hoorden we al dat delen van Colorado wat 'overstroomd' waren (wat redelijk normaal is hier in deze tijd tot augustus). De temperatuur leek wat lager te gaan worden. Een stuk lekkerder wandelen dus!
Een ontbijtje gepakt en de auto in gesprongen. Bij het park onze parkenpas weer laten zien, een kaart gekregen, strategie bepaald en in dit 'Arches' park de grootste verzameling natuurlijk gevormde 'bogen' bekeken, alsook veel gekke rotsformaties die vaak een toepasselijke naam kregen (schaap, roddelende dames, etc.). De bogen waren inderdaad zeer indrukwekkend en vaak via korte of middellange (5km) wandelingen goed te bereiken. De hitte leek toch door te zetten en al na de eerste 5km waren er zeker 5 flesjes water op (wat ik niet erg vond, want liever in onze buiken dan op mijn rug), ze raden echter aan 1 gallon (4 liter) water per dag te drinken. Nou dat lukt je zeker niet in 1 keer.
Ook hier loopt wel grappige fauna rond; naast de salamanders en hagedissen, ook de waarschuwing voor ratelslangen (niet gezien nog), maar ook veel: kleine ratjes en boomkruipers (soort eekhoorns). Het park is verdeeld in 4 gebieden, allen met hun eigen unieke bogen, rotsformaties of landschap. Na 3 delen gezien te hebben wilden we eigenlijk gaan lunchen in Moab, maar we zagen dat de wolken donkerder werden en vertrouwden het niet, we besloten daarop om toch maar met lege magen door te gaan en een 1 uur durende klim naar de Delicate Arch te gaan ondernemen. Eigenlijk hadden wij deze klim willen bewaren voor de sunset, maar niet het risico nemen, dat door slechte weersonstandigheden we deze tocht nit konden maken. Een zeer mooie wandeling die bovenop de rotsen eigenlijk in een soort maanlandschap leek, erg mysterieus. De wind stak ook op en soms leek het wel een zandstorm. Langs smalle rotspaadjes kwamen we uiteindelijk bij de Delicate Arch, HET symbool van Utah en na een paar foto's genoten van de weg terug die naar beneden liep. Eenmaal terug aangekomen bij de auto waren we toch echt op. En rond half 5 gingen we weer naar Moab om wat boodschappen bij een van de 'superstores' in Amerika te doen (WalMart etc.) waar er echt teveel keuze is. We aten wat, namen een duik in het zwembad (lees: alleen even afspoelen/afkoelen, en 10 min later weer eruit) en ontspanden we lekker op de kamer (hier kan je echt op 3 zenders de hele dag bijv. 'Two and a half men' kijken). Toen lekker naar dezelfde tent gegaan als de dag ervoor, wel wat anders besteld natuurlijk en na een ijsje weer lekker in bed gekropen, de volgende dag zouden we lang moeten rijden namelijk.
Maar de bogen en de paden in het “Arches park” waren erg mooi en zeker een 'stop dag' waard!

Dag 10, vrijdag; Moab naar Estes Park (Rocky Mountains)
Maar vroeg op gestaan (6uur) want de op 2 na langste rit deze dag (630km, door bergen ook deels, ruim 8uur rijden zonder stops). De regen had ook die nacht doorgezet en de chauffeurs waarschuwden elkaar dat mogelijk sommige wegen overstroomd zouden zijn (en dus niet toegankelijk). Op wat wolken na viel het weer ons nog mee hier, zolang het in de nacht regent, hoor je ons niet. En de natuur hier, droog en verdord als die is, kan best wat water gebruiken!
Snel een ontbijt gepakt, tussen de Chinezen die met 3 bussen gedropt werden gisteren. Dit snel ontvlucht door in de auto te stappen richting de volgende staat, van Utah naar Colorado. Een lange weg loodste ons een groot deel die kant op (best vaak zie je op navigatie 'na 250mijl rechtaf' wat best een lange weg rechtdoor is dus. We hadden op voorhand al besloten niet via Denver te rijden, maar echt al ruim voor de Rocky mountains af te slaan om door het park te gaan rijden en te genieten van de omgeving. Wetende dat dit wel een paar uur extra reizen was (de basis was al 7uur rijden, maar toch, als je vroeg weggaat kan je veel doen op een dag). Via kleine weggetjes door berggebieden en bergpassen een mooie route gereden richting de Rockies. Opvallend was de overgang van extreem droog, rode rotsachtige omgevingen naar een extreem groene omgeving. De bergpassen en weilanden waren allen groen en deden ons denken aan mooie berggebieden in bijv. Zwitersland. De regen was hier echter ook losgebarsten en in de regen reden we langs de Colorado rivier die extreem hoog stond door het vele water dat gevallen was de afgelopen dagen hier. Duidelijk kon er niet veel water meer bij, oevers waren reeds uit hun voegen getreden en veel paadjes waren nu reeds overstroomd. Na ruim 2 uur in de regen (waar Colorado ons direct bij binnenkomst op trakteerde) zaten we toch echt aan de voet van het nationale park en was de regen ook weer gestopt. Ongemerkt reden we vaak al op 2000m hoogte, wat ook de kou verklaarde, het was ineens gedaald tot 48 graden (zo'n 9 graden C). We reden het park binnen en vrijwel gelijk stonden we om de 3 minuten rijden stil. Dan weer links dan weer rechts: een hert, ree of zelfs een eland! Ongestoord lieten ze zich fotograferen en ze vormden de hoofdrolspelers van mijn aankomende 10 minuten film. De bergen werden hogen na Grand Lake en al snel reden we op de “Trail ridge road”, door enkelen omschreven als de mooiste weg van de USA, maar in ieder geval de hoogste vrij begaanbare weg (mits niet teveel sneeuw) in de USA. De weg ging 77km middels haarspeldbochten omhoog langs diverse uitkijkpunten tot een hoogte van meer dan 3500m waar deze tussen meters hoge sneeuw zich een pad langs de bergtoppen boven de boomgrens waande. Boven zagen we nog een gezinnetje soort van 'alpmarmotten'. Erg leuk om te zien, en ook de eekhoorntjes lieten ons niet in de steek. Wij waren echter nog 'zomers' gekleed in korte broek/jurkje en shirtje en de temperatuur daalde al snel tot 3 graden, wat toch echt koud is. Slippers zijn dan ook niet het juiste schoeisel voor een wandeling, maar ook bergschoenen beschermden niet genoeg om tot aan je lies in de sneeuw te zakken soms. Erg koud, maar erg mooi! En erg gek dat nog geen 6uur rijden geleden het nog een woestijn was en nu we in een groene oase met sneeuw zaten!
De route was echt fantastisch mooi! Omdat het nog niet eens 16uur was besloten we een omrit te maken naar 'Bear Lake'. Zo'n 1000m lager dan ervoor in het gebied. Op zeer veel plekken stopten autos (en wij ook) om al het flora en fauna vast te leggen en te aanschouwen.(overal herten en elanden, die ons bleven verbazen). Uiteindelijk kwamen we in Estes Park aan, een bergdorp dat erg veel toeristen moest trekken gezien het aantal hotels en restaurants. Toch viel de drukte ons ook hier mee. We checkten in en na een duik gingen we lekker eten (helaas was de lokale forel op) en lekker ons bedje in, morgen weer een lange route namelijk. Maar oh, wat is dit gebied mooi, groen, vol met fauna en hoog, met vele bergpaadjes, bergmeertjes, riviertjes (die inmiddels al rivieren waren geworden met deze regen). Graag hadden we hier, indien de tijd er voor was en de USA niet nog veel meer te bieden had, lekker wandelingen in de bergen gemaakt. Maar morgen brengt ons weer meer moois.

Dag 11, zaterdag; Estes Park (RM) naar Custer (Mount Rushmore)
Weer om 6 uur op, want we moesten wederom een lang stuk rijden (560km zonder toeristisch omrijden). Snel ingepakt en op de parkeerplaats liepen langs onze auto ineens 6 elanden ongestoord richting het bos, erg apart om zo midden in de natuur te zitten!
We reden via leuke bergweggetjes het nationale park en ook de kou uit, waar de temperatuur eerst 12 graden was liep die buiten de bergen al snel op tot 20 graden. Nog steeds niet vergelijkbaar met eerdere woestijn temperaturen. Maar toch preventief lange mouwen en lange broek aangetrokken. Daar hadden we 3 uur later eigenlijk al spijt van. Nog maar net de bergen uitgekomen, werd het landschap ineens extreem vlak en graslandachtig, gelijkend op Ierland (denken we) of Engeland (een even abrupte overgang als van Schotland naar Engeland in landschap). De lange wegen brachten ons tot de volgende staat: Wyoming. Een platte staat (wat wij gezien hebben) met veel groen, lichte bergen en veel vee(houders). Langs Nebraska rijdend reden we South Dakota in. Alweer de 6e staat (begonnen in California toen Arizona, Utah, Colorado, net Wyoming en nu South Dakota) en echt iedere staat heeft tot nog toe iets geheel anders te bieden en ziet er compleet anders uit.
Na ruim 6uur rijden (Ber en ik afwisselend iedere 2-2 1/2 uur) kwamen we aan iets voor 14uur al bij Custer aan. Het bleek een erg leuk stadje, maar ons hotel was niet te vinden. Deze bleek nog zeker 20 km verder. Doorrijdend kwamen we weer een mooi park in, met super mooie natuur en veel fauna en leuke lodges. In dit park, Custer State Park, bleek de onze ook te zijn. Nog geen paar mijl gereden zagen we alweer diverse soorten hertjes/reeen, en op een gegeven moment werd de weg vrijwel versperd door bizons (buffels), die ongestoord lekker aan het grazen waren aan de rand van de weg (of op de weg). Nog geen paar mijl verder weer een aantal. Erg leuk om zo dichtbij de natuur te zijn! We kwamen langs mooie meertjes en wonderschone natuur. Onze lodge was een oud 'vakantiehuis' van twee oud presidenten geweest en zag er erg leuk uit. Onze kamer was hier gelijk aangrenzend en voldeed aan al onze wensen. Helemaal aangestoken door de natuur en al het wild besloten we diverse toeristische routes te gaan rijden, ook richting Mount Rushmore. Als volleerde dierenspotters kropen we over de wegen en zagen we steeds weer nieuwe dieren. De route naar Mount Rushmore ging over diverse mooie bergen en zelfs een aantal keren door rotsen heen, wat een leuk beeld gaf. Na een gevarieerde rit kwamen we aan bij Mount Rushmore. We dachten dat het erg commercieel zou zijn, maar het viel eigenlijk wel mee. Natuurlijk is het een vorm van verheerlijking van de USA en haar ex-leiders. En alle staten die een vlag hadden op de route naar de 4 hoofden toe. Maar toch was het best leuk om gezien te hebben. De hoofden zijn enorm (meer dan 100meter hoog per hoofd), en een ranger legde ons van alles uit over het waarom deze 4 presidenten, etc. erg interessant. Ook de wandeling daar was leuk en wat eekhoorntjes entertainden ons nog even.
Via een nog mooiere route gingen we richting Custer, langs enorme rotsformaties. Daar hebben we lekker wat gegeten en in een, volgens Ber schattig ijssalonnetje, een ijsje/huisgemaakte rhubarb pie gegeten. De weg terug naar het park verblijdde ons nog met diverse dieren, die echter wel minder interessant worden na er al zeer veel gezien te hebben. Eenmaal in onze kamer waren we voldaan van een mooie dag en sliepen we in no-time.
Morgen gelukkig maar weinig rijden (2uur) en dan komen we bij de 'badlands' aan, wat ook weer compleet anders schijnt te zijn!

Dag 12, zondag; Custer /Black Hill park naar Interior/Badlands
We hadden het al gezien, het weer zag er niet al te best uit.Wolken en geregeld wat spatjes regen. Na een ontbijtje snel de auto maar ingegaan en met een wederom zo goed als lege tank net op tijd bij Interior aangekomen om te kunnen tanken. Het was echter nog vroeg en inchecken om je koffers kwijt te kunnen kon nog niet, en om nu te gaan wandelen in de regen trok ons ook niet echt veel aan. We verbleven namelijk wederom (zonder dat we dat wisten) in een Nationaal park, namelijk de 'Badlands', hun naam verkregen dankzij de term die de Fransen aan het (toen nog in hun eigendom zijnde) gebied waar niet doorheen te komen was. Onze cabin was wederom direct in het park middenin de natuur. Erg leuk! Maar dat moest nog even wachten. Ondanks de regen zijn we maar een mooie route gaan rijden, en de regen mindere al snel tot een summier druppelende deken boven ons. Een absurd landschap van ogenschijnlijk zandkastelen, kleimassa's en piekerige rotsen doemde overal op, het deed ons veel denken aan de 'clay cliffs' in Nieuw-Zeeland. Ook even indrukwekkend. Al bij de eerste wandeling werd duidelijk dat er wel een pad was, maar je overal mocht lopen (kijk wel uit voor ratelslangen staat overal), wat ons bij erg leuke bergen, spelonken, rotspartijen bracht, en je stond er middenin. Overal waar je keek waren er puntige bergen en leek het wel weer alsof je op de maan zat (maar dan wel een andere maan dan bij Moab).
Na 4 korte wandelingen en 12 uitzichtpunten en aan paar uur later hadden we een zeer mooie beeld van dit wederom onvergelijkbare gebied. Ook het weer werd ons beter gezind en kwam de zon zelfs geregeld even kijken. Doorrijdend over de route werden de kleibergen ingewisseld door mooie glooiende bergdalletjes links en rechts rechte graslanden. Links zagen we (als wederom dierspotters) bizons, herten en veel vogels. En rechts zagen we honderden, zo niet duizenden 'prairie honden' (een soort stokstaartjes, maar dan kleiner). Enorm nieuwsgierige diertjes die veelal op hun achterpoten staan om maar niets te hoeven missen. Erg leuk om deze te zien! Een paar mijl verder werden we ook nog getrakteerd op een 'das', die in eerste instantie een wat erg grote prairie hond leek. Ber vond hem heel erg op Maci, de ruwharige teckel/dashond van Cecilia en Michaël lijken.
Terug ging een stuk sneller en we checkten in in ons huisje midden in het grasveld vlakbij de rotsformaties, een simpele kamer, maar erg leuk om zo in de natuur te zijn. De bergen (of eigenlijk moet ik klei met lavagruis zeggen) direct naast ons brachten ons een mooi uitzicht.
In het restaurantje hier hebben we wat gegeten(niet echt een aanrader...). We gingen vervolgens lekker vroeg ons bed in.
Morgen namelijk de op 1-na langste dag rijden meer dan 750km richting Yellow Stone park. Wat ook weer geheel anders zal zijn (met haar geisers en elanden en misschien wel beren?). We zijn erg benieuwd!

We hebben nu ruim 3000 mijl gereden in 12 dagen (4800km ongeveer) en het valt ons erg mee. Ookal zijn er veel bergweggetjes waar je niet hard kan, mag je eigenlijk ook op snelwegen (die een overgewaardeerde term 'snel' voor het woord weg hebben staan) vaak max. 45-55mph, en als je geluk hebt 65mph (zo'n 100km p/u), en heeeel soms zijn er wegen waar je 75mph mag (120km p/u). Toch zijn de wegen vaak lang, wijds en recht en met cruise control zoeven we er toch gemakkelijk doorheen. Maar steeds weer 300-400 km per dag rijden is toch een paar uur van je dag. Mocht je zelf twijfelen dit wel/niet te gaan doen: DOEN! Het landschap is zo divers steeds dat het eigenlijk toch nooit verveelt en goed te doen is! En erg mooie ervaring tot nog toe en we zijn pas net op 1/3 van de reis, dat belooft wat!

Tot over een paar dagen weer! Wij gaan nu eerst genieten van; Cody en dan 2 dagen Yellowstone.

Liefs Ber & Hans