Deel 6: Bryce Las Vegas Sequoia Yosemite

Hoi, hier weer een berichtje van ons vanuit het zonnige USA. Daar waar we hoorden dat er noodweer was in Nederland, hopen we dat ook daar jullie snel beter weer krijgen! We hebben weer veel meegemaakt, weer zo'n 2500km afgelegd, maar gelukkig ook twee dagen op 1 plaats.
Het is helaas weer een iets langer verslag geworden, maar dat komt natuurlijk alleen maar omdat het 7 dagen zijn ipv dat ik lang van stof ben :-)

Dag 19, zondag; Bryce Canyon hele dag
Vandaag niet reizen. We hadden er even over getwijfeld of we naar de zonsopgang om 6 uur zouden gaan, echter de avond ervoor was het redelijk laat, waardoor we wel een keertje iets uit wilde slapen. Dit houdt in de praktijk in dat we rond een uurtje of 9 helemaal klaar zijn om de dag te beginnen, dus een gemiddelde zondagochtend thuis begint al later dan uitslapen hier.
We gingen vandaag Bryce Canyon bekijken, gisteren al een mooi voorproefje gehad van hoe overweldigend de bergen kunnen zijn, nou eigenlijk meer 'kleipuntjes' en vandaag zouden we er doorheen gaan lopen. We zaten direct naast het park dus binnen 10 minuten waren we reeds op ons vertrekpunt voor de wandeling, deze zou gaan van 'sunrise' naar 'sunsetpoint'. Sunrisepoint bleek gelijk één van de mooiste uitkijkpunten te zijn over het speelveld van pilaren, rode stenen, rotsen en zand vermengd met een enkele boom of plant die zo te zien wel aan de droogte gewend waren. Wij nog niet. Een temperatuur van bijna veertig graden trakteerde ons op een warme wandeling. De afdaling de richel af loodste ons langs de eigenaardige punten en langs mooie overviews. Deze wandeling werd ookwel de 'mooiste 5km wandeling ter wereld' genoemd (althans door henzelf zo geroepen). Veel fotomomenten deden zich voor. Eenmaal beneden toonden de stenen punten hun werkelijke hoogtes wanneer je omhoog keek. Via 'wallstreet' (echt een muur aan beide zijden waartussen een soort pad loopt) klauterden we weer omhoog en voldaan hadden we inderdaad één van de mooiste wandelingen tot nog toe voltooid. Voldaan reden we het aanbevolen 18mijl pad dat je langs de 12 uitkijkpunten loodst over de Bryce Canyon. De mooiste hadden we echter al gezien dus dit deel verliep vrij snel. Al rond een uurtje of 3 waren we eigenlijk klaar en besloten we lekker naar de kamer te gaan en bij het zwembad te gaan liggen. Wat boekjes en bladzijden verder gingen we de hitte uit om binnen de verkoeling op te zoeken. Helaas werd ik iets minder vrolijk en begon me wat lamlendig en misselijk te voelen, het eten ging dan ook voor geen meter en werd ondankbaar snel geretourneerd. Ber hield het op een zonnesteek, ik hield het erop dat ik gewoon niet tegen ontspannen kan en dus ineens ziek wordt wanneer we niets doen. Hoe dan ook, deze avond verliep iets minder vakantie-achtig dan gehoopt, snel slapen dus maar om de volgende dag weer helemaal fris en in ieder geval 'gezond' op te staan.

Dag 20, maandag; Bryce Canyon naar Las Vegas
Vandaag een reis van een kleine 400km via Zion nationaal park.
Gelukkig was op een weeig gevoel in m'n buik na, ik helemaal gezond weer. In een halve dag zouden we eerst naar Zion nationaal park gaan en dan doorrijden naar Las Vegas. Vol goede moed zaten de koffers mooi op tijd weer in de auto en reden we de eerste 150km richting Zion. Zion is een park dat eigenlijk een kloof is, hier schijnt veel bijzondere flora aanwezig te zijn en ook een divers scala aan fauna (vooral vogels,eekhoorns) en de natuur scheen er erg mooi te zijn. Een mooie 'pas' via een tunnel naar beneden, bracht ons het park binnen. Hier moesten we onze auto parkeren om de pendelbussen verder het park in te pakken (de kloof kan niet zoveel autos aan en de bussen gaan iedere 7 minuten, dus dat liep prima). Tot het eindpunt gelijk maar en hier een wandeling langs een rivier gemaakt van een paar kilometer. Helaas wegens de hoge waterstand mochten we niet verder de kloof in (daar waar het mogelijk WEL echt mooi zou worden), er zaten bij het eindpunt op de rotsen veel mensen te picknicken, zo ook de eekhoorns die geduldig te wachtten tot iemand zo stom was om hen te voeren. Wat teleurgesteld liepen we terug, de volgende wandeling zou ons tot een 'huilende steen' brengen, een stijl stukje bracht ons inderdaad naar een grote steen, waar inderdaad ook water uit druppelde. Maar ook hier viel het iets tegen. De stop erna was ook weer een wandeling die ons tot enkele mooie 'emerald pools' zou brengen. Bij de eerste waterval en plas water aangekomen was het eigenlijk meer een kapotte tuinslang met gaatjes die wat water druppelde die doormoest voor waterval, en was de poel eronder inderdaad groen/blauw, maar één keer hard niezen en het water was weg geweest. De andere poeletjes schenen ook niet veel beter te zijn, wegens gebrek aan water, dus besloten we terug te gaan. Rond een uur of 2 waren we dan ook helemaal klaar met het park. Conclusie: OF je moet bioloog zijn en ieder plantje willen identificeren, OF je kan dit park overslaan en/of combineren met de doorreis zoals wij deden. Een hele dag hier (of hier in het park zitten) is echt zonde in onze ogen. Nu was het wellicht niet het juiste moment in het seizoen, en het was 43 (!) graden celsius, dus dat maakte alles iets minder comfortabel, maar toch niet helemaal 'ons' park. Wellicht waren we reeds wat verwend... Snel op naar de stad die in 1 nacht meer stroom schijnt te verbruiken dan Nederland in 1 jaar (bron: geen idee, maar zoiets heb ik ooit gehoord). Rechttoe rechtaan reden we de I-15 af richting Las Vegas, steeds zaten we nog op grootse hoogten en ook tijdens deze rit varieerden we vaak tussen de 300m en 2000m hoogte, erg leuk en divers! Het landschap veranderde wederom in ruiger, droger, warmer en de cactussen kwamen weer terug. We reden de staat Nevada nog niet in of de eerste casino's stonden reeds voor ons opgesteld aan de rand van de snelweg. Rond een uurtje of 4 zagen we ineens een stad opdoemen. Niet allemaal wolkenkrabbers en lichten, zoals we verwacht hadden, maar een grote kring van huizen, allemaal laagbouw en pas in het midden enkele wolkenkrabbers en de dingen die we verwacht hadden overal te zien. Erg benieuwd reden we de snelweg af, de 'strip' op (een mooie term voor de paar kilometer waar 'alles' gebeurt en waar in ieder geval de meeste (bekende) casino's zijn en hotels en waar de meeste van de honderdduizenden de gehele duur van hun vakantie deze straat niet zullen verlaten). Inderdaad we zagen de hotels zoals je ze ook kent van films en CSI natuurlijk, Flamingo, MGM Grand, NewYork NewYork, Paris en daar gelijk tegenover one hotel: Bellagio! Bekend van de 'fonteinenshow' voor het hotel. Verder geen thema's maar een keurig hotel in klassieke stijl. We parkeerden in een lelijke parkeergarage en stapte uit, een vreselijk vies warme hard wind waaide langs je huid, wat je gelijk benauwd en zweterig maakte. Het is natuurlijk ook midden in de woestijn! Nog geen stap over de drempel is de verkoeling daar, die overal waar een hotelgast of gokkast kan staan voor klanten te voelen zou moeten zijn. Mooie sfeervolle gallerijen toonde zich. En bij de receptie aangekomen hingen op het plafond zeker 250 grote glazen bloemen, Ber vond het een mooie versiering van het plafond. In een ruimte naast de receptie stond een redelijk groot reuzenrad, een draaimolen en een tuinhuisje met exotische vogels, een schilderij van bloemen gemaakt, en alles was omlijst door waterpartijen en echte planten en bloemenpracht. Erg kleurrijk, niet mooi, wel absurd en daarom zeker leuk. We checkten in en met onze sleutel voor de 23ste verdieping (die niet de 23ste bleek te zijn), pakten we de koffers en draaiden we ons om. Daar was het 'gokwalhalla'. Duizenden mensen krioelden rondom honderden gokkasten allemaal met een eigen geluid en eigen knipperende lampjes, en natuurlijk de tientallen goktafels, voor hen die liever in het openbaar hun geld neerleggen bij een potje 'craps', roulette, blackjack of wat dan ook. Een gekke wereld, daar waar gokken direct zo centraal staat en alle mensen het lijken te doen. Variërend van zeer oude vrouwen die wellicht slechts de wandeling van hotelkamer totaan hun favoriete gokkast slechts vol kunnen houden, maar vervolgens uren hier kunnen blijven zitten. Maar ook jongeren, rijken, armen, wie dan ook. Wat opviel in juist dit hotel (vs. andere hotels die we erna zouden zien), was dat er duidelijk een tweestrijd gaande was (driestrijd eigenlijk): Type 1: mensen die op vakantie zijn en in hun 'kloffie' (hetzij korte broek en hoedje hetzij een buideltasje en legging, etc. de typische toerist of 'normale mens') dit konden ook gerust gezinnetjes zijn met kinderen (waar er verbazingwekkend veel van rondliepen) die klaarblijkelijk ook zonder probleem om 12uur 's nachts (jengelend) rondliepen daar, Type 2: de mensen die zich compleet opgedirkt hadden en in 'gala' rondliepen, opgemaakt en wel (ofwel dit waren de echte rijke mensen, ofwel de mensen die dachten dat ze netjes daar rond moesten lopen omdat het eigenlijk allemaal erg chique is, maar snel duidelijk wordt door type mens 1, dat het niet uitmaakt hoe je erbij loopt (voor hen: als je maar geniet en lol hebt, en voor Vegas: als je maar gokt en dus geld uitgeeft) en tot slot type 3: de jongeren. Vaak volgens ons nog niet eens 16, de mannen allen een Justin Bieber kapsel, korte broek en singlet/hawaii shirt, en de vrouwen zo schaars mogelijk gekleed, hierbij ook zo uitdagend mogelijk, allen opzoek naar elkaar overdag bij het zwembad, maar vooral in de avond in de clubs en/of bij de losse feesten (voor de rest van hun leven, maar merendeel een ontmoeten die nimmer kans van slagen had gehad of max. een nacht zou duren, maar zoals vaak gesteld 'what happens in vegas, stays in vegas'; volgens mij is het waar.
We gingen onze kamer in, een zeer mooie kamer met een super groot bed en zitruimte, chique badkamer, etc. En natuurlijk zoals het hoort gordijnen die op afstand open en dicht kunnen. Aan deze kamer konden we wel wennen voor de aankomende dagen!
Eenmaal weer beneden besloten we toch te kijken of we nog kaartjes voor een show konden krijgen. Op internet was dit allemaal niet gelukt (althans voor de shows waar wij initieel heen wilden), en leek alles of vol of afgezegd. Na een half uur hadden wij gewoon kaartjes voor de Mystère show (meer arobatiek, helaas draaiden “O” en “Beatles” niet op onze avonden) van Cirque du Soleil, tegen een behoorlijk lagere prijs dan we in Nedeland betaald hadden. Morgenavond zouden we leuk een show gaan bekijken! Gelijk maar erop uit gaan om de sfeer te proeven en de kaartjes op te halen in hotel Treasure Island/T.I., 3 hotels verder dan die van ons. Via lange winkelgallerijen in mooie stijl met de duurste merken en souvenirswinkels kun je, via voetgangersbruggen soms direct het volgende hotel binnen of in ieder geval zo snel mogelijk het volgende hotel bereiken. Duizenden mensen krioelden al over de straten, via Caesars Palace, wat een enorm gebouw is compleet in Romeinse stijl, waarin bij de winkeltjes er een complete straat nagebouwd is.De mediterraanse gevels,'Trevi fontein' en een blauwe hemel doet je wanen alsof het nog overdag is terwijl buiten het natuurlijke licht reeds vervangen is door vele neonlichten en knipperende lampjes om maar mensen te lokken geld uit te komen geven.
Treasure Island vertroetelde ons met grote piratenschepen die in het water een gevecht met elkaar aangingen, waarbij uiteraard één van de piratenschepen na veel vuur en knallen zonk en de show met vuurwerk afgesloten werd, wederom erg bizar. We pikten de kaartjes op en liepen verder over de enorm drukke straten, via 'The Venetian' dit hotel heeft zowel buiten als binnen grachten gemaakt waar gondels over kunnen varen. Binnen ook hier waan je je door Venetie waar hele gebieden nagemaakt zijn en de hemel je ook overdag doet wanen. Een erg mooi gemaakt hotel, met enorm veel ruimte voor dergelijke rariteiten die blijkbaar veel mensen aantrekken. Al deze 'thema's' zijn vaak boven, waar het gokken meestal op begane grond plaatsvindt. Waarbij het beneden overal zelfs nog drukker is dan boven. Om 23uur kwamen we weer bij ons hotel aan en zagen daar voor ons hotel nog een spectaculaire fonteinenshow waarbij de stralen met licht ondersteund de muzieknoten moeiteloos volgen in een 7minuten durend waterfestijn, die ieder kwartier een andere show vertoont. Binnen gingen we nog even gokken, helaas snapten we veel kasten niet en om aan 'grote gokkers tafels' te gaan zitten, vonden we ook wat ver gaan. Na een half uurtje entertainment gingen we moe van indrukken en pure vermoeidheid lekker onze kamer in en zouden we morgen Las Vegas verder gaan verkennen.

Dag 21, dinsdag; Las Vegas
Vandaag zouden we eigenlijk een rondrit gaan doen via een nationaal park, dit had echter bijna de gehele dag gekost en hebben we besloten niet deze omrit te gaan maken van 400km, maar lekker Las Vegas te gaan verkennen.
Erg gek, je loopt in de ochtend naar beneden en Las Vegas is duidelijk nog aan 't ontwaken, er zitten nog wel honderden mensen te gokken, sommigen wellicht nog steeds, sommigen maken er een dagtaak van en weer anderen zijn slechts passanten die toch de verleiding van een gokje wagen niet kunnen weerstaan. Maar niet iedereen gokt, sommigen lagen reeds bij het zwembad, om net als Vegas zelf, de dag door te komen en te ontwaken. En wanneer het echt van belang is er weer voor te gaan: in de avonduren als Vegas bruist en op haar best is.
Maar als je zo dichtbij bent dan moet je natuurlijk ook de Hooverdam gaan bekijken. Deze was 75 jaar geleden gebouwd en wordt nog steeds als één van de belangrijkste en in ieder geval bekendste dammen ter wereld gezien. Een ritje van 40km liet ons een mooie blik zien, waarbij honderden anderen hetzelfde deden die dag. Hierna moesten we natuurlijk richting HET bekendste bord van Vegas: 'Welcome in Las Vegas', waarna we wat andere hotels gingen bekijken. Luxor claimde de Egyptische stijl met een enorme piramide als hotel, met binnen ook diverse referenties naar dit land en haar iconen. Excalibur richtte zich op meer ridderachtige thema's en hotel NewYork NewYork sierde zich door een hotel in de vorm van Chrysler building, Empire State building etc. En voor het gebouw stond een replica van het vrijheidsbeeld, alsook een Brooklyn bridge. Het meest absurde was wellicht nog de achtbaan die met diverse loopings, en eigenaardige bochten geheel door en rondom het hotel wurmde. Uiteraard moest ik daar natuurlijk even in, en het was een 'thrilling ride' zoals ze beloofden.... binnen ook hier vele typisch NewYorkse straatjes en pleintjes nagebouwd en honderden gokkasten en spelletjeskasten voor kinderen en grote kinderen. Uiteindelijk gingen we nog even met de auto richting een van de modeoutlets, uiteraard via de bekende 'wedding bells wedding chapel/white chapel' die eigenlijk in een achterbuurt(=downtown) stond buiten de 'strip' waar het duidelijk niet meer 'hot' is. In de outlet wat geshopt en toen lekker terug naar het hotel, even ontspannen in ons giga zwembad buiten.
In de avond hebben we nog even The Mirage bezocht en zijn naar de fantastische show van Cirque du Soleil geweest. Een wervelende show waarbij spectakel en humor zich in razend tempo afwisselden. Acrobatiek en ernorme beheersing van hun lichamen echt twee uur vol verbazing naar een erg mooie show gekeken. Vervolgens in de nacht weer met de duizenden mensen de 'strip' over. De lampjes bleven fascineren. En ook bijv. hotel 'Paris', direct tegenover ons, had buiten een ware Eiffeltoren, Arc de triomphe en luchtballon staan. Binnen was de aankleding al niet minder, met diverse franse winkeltjes en tentjes die je echt in Frankrijk deden wanen, los van de enorme gokhallen natuurlijk.
Hierna nog heel even gegokt, maar het was al tegen twee uur voordat we ons bed zagen, en morgen moesten we de langste route van onze reis afleggen, en dus vroeg op.

Dag 22, woensdag; Las Vegas naar Sequoia park
Vandaag onze langste reisdag, daar waar we al een keer de 750km aangetikt hebben gaan we nu ruim over de 800km heen, de langste dag van allemaal en we zagen er wel een beetje tegenop.
Nog één keer zwaaiden we naar deze extreme, bedorven stad waar alles lijkt te kunnen en mogen en niets te gek is; erg leuk om te zien en eigenlijk minimaal een dag te kort om nog meer te zien en mee te krijgen.
Een route via de woestijn loodste ons naar Death Valley, de heetste plek op aarde naar het schijnt. Middels bijna ongemerkte hoogteverschillen van gemakkelijk 1500meter reden we de vallei in. Waar de temperatuur eigenlijk nog geen 40 graden was en ons erg meeviel. Zabriskie point gaf ons een mooi uitzicht op een beetje 'badlands' ogende bergen. Het waaide extreem hard, bijna kon je je laten vallen waarbij de wind je zonder moeite staande zou houden. Dit maakte het lastig lopen, maar wel aangenamer in temperatuur. Vervolgens kwamen we bij een enorme zoutwoestijn een grote witte vlakte van kristallen overal. Op het laagste punt van de USA, 86meter onder zeeniveau.De witte woestijn werd verderop verruild voor een soort zee van enorme brokken klei/zout/steen die een beetje aan kruiend ijs deden denken, maar dan tientallen voetbalvelden bij elkaar. Nog geen 20 kilometer verder werd deze woestijn verruild door een strook met zandduinen. Nergens was zand zoals op het strand lag, te zien, echter hier had zich een lange strook verzameld en tot tientallen duinen opgeworpen in het landschap. Een zeer divers 'park'. Via een schitterende route reden we omhoog de vallei uit, extreme hoogte verschillen ongemerkt trotseren, waarbij de uitzichten echter niet ongemerkt voorbij gingen. En nog maar net uit de bergen van de vallei gekropen reden we frontaal op een nieuwe muur van bergen op: de Sierra Nevada. Een enorm massief aan bergen. Helaas gaat er geen tunnel door deze bergen heen en moesten we zeker 300km omrijden om via het begin van dit massief naar het westen te kunnen komen, waar ons hotel lag.
Garmin gaf ons de 'snelste' route, echter gaat die er vanuit dat het maximaal toegestane gereden zal worden in de tijdsberekening. De route ging echter over allemaal kronkelpaadjes berg op en berg af, langs bergmeren en passen, wat niet echt snel ging. Maar de route was echt super mooi, het landschap was aan de andere zijde veranderd in een bergachtig korenlandschap (lees: overal hoog geel gras) met veel groene loofbomen en rotsen tussendoor. Het deed erg denken aan de binnenlanden van Frankrijk. Af en toe afgewisseld met veehouderijen. We reden Californie in en kwamen op de route honderden wijnplantages, sinaasappels en andere soorten fruit tegen. Uiteindelijk na een super mooie route, maar lange reisdag van 12 uur (incl. bezienswaardigheden in Death Valley) kwamen we aan bij het park waar ons hotel in zou moeten liggen: Sequoia park. Het was net negen uur geweest en het werd al donker. De ranger bij de ingang van het park vroeg waar we heen wilden, waarop wij riepen naar een lodge in het park te willen. Dit was nog minimaal een uur rijden gaf ze aan, echter was er een probleem. Er was werk in uitvoering op de weg en van 21uur tot 5uur was de weg compleet afgesloten voor verkeer. Alleen om half 12 was er nog 1 mogelijkheid waarbij de auto's begeleid naar boven mochten rijden. Helaas wisten wij hier niets van, maar waren deze wegwerkzaamheden al een jaar gaande 's nachts. En het was natuurlijk weer net na 9uur, er zat dus niets anders op dan ERG BOOS na een zeer lange dag autorijden, 2,5 uur te gaan wachten in het donker totdat we verder naar boven mochten. Keurig om half 12 kwam inderdaad een auto ons halen en reden we 3 mijl omhoog voorbij de werk in uitvoering. Hierna was het nog zeker een half uur rijden naar onze lodge, middenin het park. Boos checkten we in en klaagden we, echter had dit op dat moment weinig zin. Wegens beren moesten we alles uit onze auto halen en om 1uur in de nacht zagen we eindelijk ons kussen. Een dure overnachting in een park zonder er iets van mee te krijgen. Het was voor nu niet anders. Het bed lag wel lekker.

Dag 23, donderdag; Sequoia park naar Yosemite park
Vandaag van park naar park en ongeveer zonder omrijden 200km. Goed te doen dus.
We moesten toch iets slapen en waren uiteindelijk om 10uur weer compleet opgeladen klaar om uit te checken, helaas bleek het ontbijt slechts tot 10uur te zijn en konden we dus écht alleen maar een paar uur slapen in onze kamer en de lodge weer verlaten. Erg jammer, want alles hier straalde rust uit.
In een plaatsje beneden zou er nog wel ontbijt geserveerd worden, hier kwamen we een half uurtje later aan, wat precies 3 minuten na hun ontbijttijden was, maar het weer was super, het park zag er echt heel mooi uit dus met broodjes, fruit en drankjes uit de winkel zaten we ook heerlijk buiten in de natuur.
Als eerste reden we naar beneden richting “Moro rock” een enorme steen waarop een pad omhoog gemaakt is. De mooie wandeling loodste je naar een zeer mooi uitkijkpunt over de sneeuwtoppen aan de ene zijde, en de naaldbomen en sequoia bomen naast ons en aan de andere kant de vallei en bergen richting de kust. Erg mooi.
De weg omhoog bracht ons langs de enorme 'grootste bomen ter wereld' die echt een stam hebben die je je niet voor kan stellen. Een 'grote bomen wandeling' loodste ons langs enkele zeer mooie exemplaren die je erg klein doen voelen (zie ook fotos). Nog niet halverwege het pad zei een mevrouw tegen ons dat er een beer te zien was in het veld voor ons. Echter zag ik heel veel moerassig gras en een suede kleurige steen. Echter bleek de steen te bewegen en was een jonge bruine beer nog geen 25 meter van ons. Alweer een beer gezien! We maakten het rondje van de wandeling af en op het punt waar we de beer gezien hadden grapten we dat deze vlak naast ons stond aan de andere kant, echter ineens bleek dat waar te zijn. Nog geen 20meter van ons af liep een beer tussen de bomen en ging zitten en daarna lekker liggen. Zich niet aan ons storend. Wij waren ervan overtuigd dat dit dezelfde beer was, echter kwamen we 20 meter verder die beer op dezelfde plek weer tegen, het was dus een andere beer, nummer 7! En hoe dichtbij!
Een volgende wandeling bracht ons naar de grootste boom ter wereld de 'General Sherman'. Niet de hoogste of breedste, maar in totaal volume genomen de grootste boom, met een doorsnede van meer dan 10m (31meter omtrek) en 220 feet hoog een zeer imposante boom inderdaad!
Na deze enorme bomen, die tussen reguliere naaldbomen instaan, bekeken te hebben reden we via de Kings Canyon dit erg mooie park uit om minder dan 200km verder het volgende park alweer in te rijden: Yosemite. We waren redelijk op tijd, rond een uurtje of 6 kwamen we aan in een zeer mooi hotel. We besloten lekker te gaan ontspannen in het zwembad en op de kamer (blijft leuk 'two and a half men').

Dag 24, vrijdag; Yosemite park
Vandaag de hele dag het park verkennen.
Het was het weekend voor 4 juli (onafhankelijkheidsdag) en dit is echter niet 1 dag feest, maar het hele weekend ervoor ook al. Honderdduizenden mensen trekken er dan op uit om met het hele gezin iets leuks te doen (zoals picknicken in een park of maken er een lang weekend in een hotel van). Na het meest uitgebreide en lekkerste ontbijt tot noch toe reden we voldaan het park in. Velen met ons. Het park concentreert zich rondom de Yosemite vallei, waar diverse plaatsen, zoals meertjes of watervallen zijn waar je heen kunt gaan (het beste met een 'shuttle bus' die overal komt). Wij besloten eerst 50km richting de Glacier valley lookout te gaan, een zeer mooi uitkijkpunt de vallei in, waarbij je 4 watervallen kunt zien onder andere de Yosemite upper & lower falls. Dit is de op twee na hoogste waterval ter wereld. De op 6 na hoogste (Sentinel fall) bevindt zich ook hier in het park. En het was een zware winter, met veel smeltwater nu, en dus grote watervallen.
Via lange kronkelwegen reden we de vallei binnen, stoppend bij 'tunnel view' wat het meest gefotografeerde punt is hier, een mooi plaatje met de vallei, de bergen, het bos en de 'bridal veil fall'. (bruidssluierwaterval). Bij deze waterval stopten we eerst, wandelend die kant op, kwamen we steeds meer drijfnatte mensen tegen. Hoe dichter bij we kwamen hoe meer nevel en opspattend water ook ons bereikte, vlakbij de voet waar het pad ophield werd je dan ook binnen enkele seconden totaan je sokken drijfnat. Maar het zag er wel spectaculair uit!
Daarna de auto geprobeerd ergens te parkeren (maar 'oh wat was het druk') en pakten we de bus. Eerst richting de Yosemite watervallen, erg mooie watervallen inderdaad. Daarna naar een paar eilandjes tussen de beekjes door (en wat overgewaardeerde wandeling). Om ook te wandelen bij het mirror lake. Wat echt een teleurstelling was. De mensen die er waren, gingen er meer heen om te zwemmen dan voor het uitzicht, begrijpelijk wat een echt mooi meer was het niet. Onderweg stopten we nog bij enkele andere punten, maar al met al een mooie vallei, maar zeer druk en wel iets tegenvallend. Voor de zonsondergang besloten we 50km omhoog te rijden naar 'sentinel rock', wat bleek een enorme rots die een 365 graden blik gaf over de vallei. Dat was een wandeling van ca. 45min.De zon ging wat later onder dan we dachten, maar het was erg mooi daarboven en de zonsondegang al niet minder mooi. Goede tip van Jannerieke en Hans! Thanks!Voldaan gingen we in het donker, op wat sterren kijkende liefhebbers na, al een van de laatsten op weg het park uit. Een uurtje later kwamen we in het hotel aan, waar we na een dinertje buiten bij het vuur lekker naar bed toe gingen.

Dag 25, zaterdag; Yosemite park naar Lake Tahoe
Vandaag via een (grote) omweg naar Lake Tahoe, zo'n 350km rijden.
Het weekend was nu echt begonnen, het 'onafhankelijkheidsweekend' bedoelen we dan. Geen hotel meer met vrije bedden (op toeristische plaatsen), dus waren we erg blij dat we vooraf alles geregeld hadden. Ook ons mooie hotel was geheel volgeboekt nu. De hal stond al geheel vol, echter bleek dit voor een fotosessie met de echte 'stanleycup' te zijn. Ik dacht dat dit golf ofzo was, echter was dat niet zo (geheel ander volk liep er ook rond) maar de “Boston Bruins” hadden de cup gewonnen en die werd hier trots getoond. Velen namen er een foto van mee. De cup bleek van ijshockey te zijn. We pakten in en moesten via het park helaas (50km het park in en pas vlak voor het hart van de vallei konden we afslaan richting onze route). Heel de USA wilde dit park vandaag zien, leek wel. Letterlijk hebben we een uur gedaan om 1 mijl te rijden het park in en duurde het 2 uur voordat we bij de vallei waren waar iedereen (behalve wij) heen wilde. Gelukkig hadden wij dit gisteren al gezien, het was nu nog zeker 5x drukker dan de drukte van gisteren. We konden door, richting de veelal geprezen 'Tioga pass' route, een schitterende route door de bergen, langs mooie meren, vergezichten, bossen en steile wanden, dwars door het park (van west naar oost). Het was inderdaad een zeer mooie route, veelal nog direct door de sneeuwgebieden heen. Ook hier zit je al gauw op 3200meter en 10 minuten later op nog geen 1000meter hoogte. Het was wel een mooie route, maar niet de mooiste van onze reis. Mocht je de tijd hebben; dan moet je hem zeker doen. Maar het is geen 'must' wanneer je ook andere bergpassen gezien hebt (zoals richting Rocky mountains, richting Yellowstone en richting Sierra Nevada bij de Death Valley). Via de staat Nevada, waar gelijk de gokhallen weer opdoemden, reden we richting Lake Tahoe. Aan het einde van de middag kwamen we aan in een prima hotel, vlakbij het meer. Daar hebben we een wederom mooie zonsondergang gezien en in het dorpje lekker gegeten (het is hier echt een uitgaansplek met veel levendigheid op straat, met ook er veel jongeren). Zo is ook dit een skioord in de winter, in de zomer een niet minder druk bezocht gebied. Hetzij omdat er water en zon is, hetzij omdat de clubs en gokpaleizen hier ook in de buurt zijn (zoals ook “Reno” hier nog geen uur rijden vandaan). Morgen gaan we lekker het water op (als er nog iets beschikbaar is in dit feestweekend) en richting San Francisco. We zijn erg benieuwd naar die stad en zeker ook naar hoe de Amerikanen 4th of July vieren, wij zijn in ieder geval naar het vuurwerk aan te kijken dan bij de Golden Gate Bridge!

We zijn sinds vandaag officieel verder gereden dan de vlucht van Amsterdam naar Los Angeles, wel een gekke gedachte dat we die afstand afgelegd hebben al. Morgen lekker op het meer (Lake Tahoe) en de aankomende dagen gaan we richting San Francisco en dalen we de highway 1 af langs de kust weer richting Los Angeles. Het zal waarschijnlijk niet voor Los Angeles (8 juni) worden voordat we weer iets van ons laten horen. Maar die dag erna zijn we weer in NL. Hopelijk is het weer daar dan goed :-) Tot snel,

Liefs Ber en Hans