Letterlijk hoogtepunt!

Zondag 18 oktober

Wat? Verkennen van Dunedin en toeristisch rijden naar Oamaru

We stonden op en wisten nog niet wat we zouden gaan doen, zouden we hier 2 nachten blijven? Of wellicht toch alvast wat kilometers pakken om weer zulke lange ritten voortaan proberen te voorkomen? In ieder geval wisten we dat we het stadje, dat veel te bieden had, aldus de boekjes, verkend moest worden. Daarna wilden we (aangestoken door eerdere aanblikken van zeehonden en pinguïns,etc.) naar het schiereiland ernaast dat bekend staat om zijn dierenwereld (meer dan de helft is onbewoond reservaat namelijk). Of dit allemaal in 1 dag te doen was, zou dan wel blijken. We gingen in ieder geval hier niet nog een nachtje slapen, dus pakten de spullen in de auto en reden weg, na een vriendelijke groet, zoals alle Kiwi�s schijnen te zijn: in-en-in vrolijk en aardig. Geheel onverwachts was het relatief rustig in de stad, eenmaal bij een parkeergarage bleek ook dat dit was, omdat het zondag was (ja dagen lopen hier wat door elkaar momenteel). We zetten onze auto neer en verkenden het centrum, dat langzaam met de zon die opkwam opwarmde en toch nog volstroomde.
We fotografeerden nog wat onbekende gebouwen en besloten eerst eens naar de VVV te gaan en tijdens en ontbijtje alles te bekijken. Na het ontbijt gingen we als een speer langs alle mooie gebouwen, echt een mooie Victoriaanse bouwstijl in die stad met zeer veel oude, goed onderhouden gebouwen. Vooral de kerken, het treinstation (dit is het meest gefotografeerde gebouw van NZ), oude banken en gerechtsgebouwen , maar vooral ook de universiteit. We volgden uiteraard (in het begin onbewust) een toeristenroute langs look-outs over de stad en bekende of mooie gebouwen. We stopten bij de botanische tuinen, en hebben daar een uurtje doorheen gelopen, erg mooi om al die flora te zien. Na een kopje koffie eigenlijk wel weer genoeg gehad van de �grote stad� en gingen nog even langs (aldus het guinessbook of records) het steilste straatje van de wereld (zie ook de foto) en hebben een certificaat meegekregen ter bewijs (nee hoor, het KLINKT alleen maar commercieel :)) . We reden vervolgens door naar het �natuurlijke schiereiland�: Otago Peninsula.
De dag straalde, het water was strakblauw en alle huisjes, beestjes en boompjes schenen er zin in te hebben. We reden rondom het eiland richting de kolonie penguins en zeehonden. Natuurlijk was er vanaf de plek waar we waren niet echt veel te zien, maar we besloten een klein weggetje in te rijden omhoog. Daar kwamen we bij een bedrijfje dat met 8-wiel-aangedreven auto�s een tour deed over het reservaat langs de door ons geliefde diertjes.... Bijna voordat het bedrag genoemd was lag de inhoud van de portemonnee van Ber al op de toonbank en klommen we in onze privé auto (ja wij waren immers de �honeymooners� en de andere mochten met 5 personen). We reden over onmogelijk steile hellingen zowel omhoog als omlaag, over greppels en gaten in de onverharde weg langs mooie uitzichtpunten en kregen mooie verhalen te horen. We kwamen ook bij een zeehonden kolonie. Onverschrokken bleven ze doen wat ze deden: lekker in de zon liggen of een verswater of zoutwater bad nemen door de kleintjes. Op nog geen 2 meter afstand bewogen ze gewoon langs ons, keken ons gewoon aan en deden wat ze al deden. Super ervaring! Veel foto�s en filmpjes kunnen maken, die verder van deze ervaring vertellen. Toen gingen we door naar 2 zeldzame kolonies in pinguïns: de geeloog pinguïns en de blauwe pinguïns. De blauwe nog geen 20cm hoog de gele zeker 40cm hoog. Helaas geen gele te zien, wel veel voetsporen. Je wist het echter nooit zeiden ze, ze konden ieder moment �thuiskomen�. Maar niet terwijl wij er waren in ieder geval. Er was een soort van �tunnel� gemaakt en een deur achter de tunnel bracht ons tot een afgelegen stukje rots, de gids keek onder 2 stenen en wees ons toen op iets, we bukten en zagen daar een: blauwe pinguïn broeden! In een kloof/spelonk nog geen 2 meter van ons vandaan! Echt heel bijzonder! We mochten niet flitsen (ze schrikken snel en komen dan niet meer terug) en eigenlijk ook geen film maken. We liepen bijna huppelend weer terug! Voor het einde van de tunnel werd een luikje open gedaan: nog geen 15cm van ons verwijderd, zat een blauwe pinguïn ons direct aankijkend te broeden en wij mochten dit zien! Echt heel bijzonder. Maar we moesten ze snel weer met rust laten om de natuur zijn werk te laten doen. We gingen terug en stapten deze mooie ervaring rijker de auto weer in. We reden nog naar een punt toe waar albatrossen en jan van genten leefden, echter was dat afgesloten voor ons. We reden via de andere kant van het schiereiland naar het enige kasteel, en de tuinen
ervan,in NZ en bekeken deze. Hier miste je echter niet zeer veel aan, maar toch leuk om dit een keertje gezien te hebben. We reden door, door richting Oamaru, dat zou ons tijd schelen, en zeker 150km verder brengen t.o.v. de reis daarna: naar de binnenlanden van het zuidereiland naar Mount Cook. We reden omhoog langs de kust, bekeken hier een daar nog wat mooie look-outs en stopten bij een ander raar fenomeen wat niemand begrijpt: de Mouraki Boulders, dit zijn een stuk of 20 bollen (zo rond als een voetbal) die zonder enige reden bij elkaar in de zee en op het strand liggen (zie ook de foto hier). Erg bijzonder om zo dichtbij te zien! En waarom die er liggen weten we niet, maar dat het leuk was om erop te staan, overheen te springen etc. was een feit. We gingen door, terwijl het licht minder werd. We reden vlak voor het donker (8uur was het) Oamaru in op zoek naar een B&B, helaas waren degene die we uit het boekje hadden gehaald of vol of deden niet meer open. Het stadje bleek groter en leuker dan we dachten en we reden verder en verder. We kwamen bij een leuk en keurig motelletje uit en boekten daar een kamer. Er stond daar een bord op de balie, dat er pinguïns te zien waren die avond vanaf 8uur �s avonds, als ze vanuit zee aan land kwamen. Dus wij gingen snel ons �settelen� en stapten weer in de auto op weg en op zoek naar waar die kolonie blauwe pinguïns dan waren. Het was al donker. Er stond 1 bus voor en 4 personen auto�s. We hadden geen idee wat te verwachten, toen we entreegeld betaalden en een soort van groot podium opliepen met lampen aan de kust en op een grasveld. We hoefden 5 dollar minder entree te betalen omdat er al 70 van de 160 pinguïns �binnen� gerapporteerd waren. Dus we waren benieuwd. En inderdaad, met bosjes kwamen de pinguïns de zee uit (lees: ze werden aangespoeld en haalden het soms in 1x zonder vallen, soms niet), ze liepen per groepje van 10-15 omhoog over rotsen en hielden 3x pauze, onduidelijk waarop ze wachtten. Bovenaan moesten ze een grasveldje over en bleven ook daar staan, alsof er een hiërarchie bestond. Er mochten steeds maar een paar groepjes naar binnen. Die gingen op een bergje staan, begonnen te gillen (iedereen zijn eigen gilletje) en pas als hun kindjes antwoord gaven stapten ze gillende de heuvel af, steeds wachtend op een antwoord van hun kleintje(s), wanneer ze die kant op liepen. Echt heel grappig om te zien! We hebben er zo op enkele meters afstand vanaf de tribune zeker 100 langs zien komen. We hebben ze hun kindjes zien voeren, we hebben ze zien verdwalen (ja echt onthouden waar ze heen moeten lukt blijkbaar niet echt, maar erg grappig om die kleine beetjes te zien waggelen, onbewust van onze aanwezigheid!) en we hebben een paar de natuur zien proberen in te halen (ze waren aan het paren, waarna er ogenschijnlijk 2 van de eigenlijke partners langskwamen en die kregen vervolgens ruzie.... Althans zo legden wij het uit, maar zo leek het wel in ieder geval). Helemaal verwonderd liepen we terug naar de auto en gingen een pizza halen. Die ging mee in bed, waarna we ons omdraaiden en lekker in slaap vielen rond een uurtje of half elf... de dag was weer lang genoeg geweest.

Maandag 19 oktober
Wat? Van Oamaru via veel omwegen naar de hoogste berg van NZ: Mt Cook 3755m hoog (nationaal park/reservaat).

We stonden voldaan op van de ervaringen van de dag ervoor, rare en leuke beesten die pinguïns! Oh ja, we mochten hier helemaal niet filmen/fotograferen, omdat ze dan schrikken en dan nooit meer terugkomen, wat dus niet goed is voor de kolonie. We gingen het stadje door op zoek naar een andere geeloog kolonie bij een ander strand. Nu wetende dat er echt avondtijden zijn, wanneer ze tevoorschijn komen, hadden we er al een hard hoofd in of we ze tegen zouden komen of niet. We gokten het er wel op maar eenmaal daar aangekomen was er niets te zien vanaf de look-out en gingen we het strand op. Daar er geen enkele vorm van controle was behalve een bord dat ons vertelde niet na 3pm het strand op te gaan. We liepen in de richting van de voetsporen van de pinguïns die we zagen in het zand, maar helaas was er niets te zien en gingen we niet de bosjes in om nesten te bekijken en hiermee wellicht te verstoren. Wel lagen er een paar zeeleeuwen op het strand te zonnen, waar we vlak langs liepen (nog geen paar meter), wat toch een raar gevoel geeft als je zelf langs zo�n groot beest in het wild loopt... maar ze leken ons niet eens op te merken, wat wel leuke plaatjes opleverde uiteraard. We gingen verder met onze reis. We gingen richting de hoogste berg van NZ om daar de volgende dag vroeg een tripje te maken of iets dergelijks. Onderweg kwamen we
nog wat oude Maori tekeningen op muren tegen in rotsen, nog grote stenen die met wat fantasie echt �elephant rocks� genoemd werden, en zo nog meer leuke plekjes op de route. We kwamen ook langs een paar dammen, die zo elk aardig wat stroom opwekten met het water dat er per meer in plateaus naar beneden door de dam stroomde. Het water was superblauw en het weer zat ons weer mee, de zon scheen, het was niet superwarm (het blijft hier toch lente), maar gewoon lekker, je kan zowel in je T-shirt lopen als in korte broek, maar dan moet je het niet snel koud hebben als je in de schaduw komt. Bij de dam vonden we (op aanraden van mensen die we ontmoet hadden bij Doubtful Sounds) een paadje dat vooral door forelvissers gebruikt werd. Langs een mooi donker blauw meer liepen we langs een rotshelling, een super mooie route, zo�n 3 kwartier richting een picknickbankje op een punt boven het water, in die setting hebben we lekker geluncht (zie foto). We zijn teruggelopen en onze weg verder gaan vervolgen. Rond een uurtje of half 5 kwamen we pas aan bij een ander puntje op de kaart �de clay cliffs� we wisten niet wat erbij voor te stellen, maar besloten het toch maar te gaan bekijken. Zo�n 20km onverharde weg omrijden en 2x door een hek een gereden dat dan weer dicht moest i.v.m. schapen. Maar we waren er, een wandeling toonde aan de zijkanten een paar mooie grote soort van stalagmieten, die eigenlijk als grote pijlen uit de grond kwamen, sommige groot sommige zeer klein ,maar in groten getale aanwezig. We liepen door, niet wetende wat er kwam. Om de hoek konden we tussen de grote kleipilaren in lopen een soort van binnenplaats in (lees: NIETS was toeristisch, het was eerder onbegaanbaar) en daar echt een super uitzicht van overal die pilaren die om ons heen in een rondje stonden, in rijen achter elkaar in diverse vormen, echt alsof je in een openlucht grot terecht gekomen was.... Via rotsige kleipaadjes kon je naar boven lopen, zonder enige duidelijkheid of er wat te zien viel en of het je geploeter omhoog waard was... Maar echt dit aangezicht en deze ervaring komt in de top 5 van mooiste dingen die ik in ieder geval gezien heb tijdens onze honeymoon. We gingen door, om nog voor het donker proberen een plekje te vinden. Ber reed, en het werd ons verboden nog meer toeristische dingen te gaan bekijken, omdat we anders te laat aan zouden komen. Via Twizel reden we nog in het licht richting Mount Cook, zo�n 76000 hectare groot nationaal park, met als middelpunt de hoogste berg van dit land: 3755m hoog. Toen we die kant op reden viel ons oog op steeds meer witte toppen in de buurt. De ene keten aan witte toppen scheen de andere op te volgen en veelvuldig hebben we (onjuist) gespeculeerd welke nu Mount Cook was. Totdat we bijna opgesloten waren tussen witte punten, voorgeleid door een meer van strak haast chemisch gemaakt blauw water, van gletsjer water. Een erg mooie aanblik en we waren er: Mount Cook. We gingen naar de lodge die ons aangeraden was, helaas had die nog maar 1 kamer vrij en die had 2 stapelbedden. We overlegden wat, andere keuzes waren: erg duur in het �Hermitage� gaan zitten, of in een backpackers hotel. We kozen toch voor de middenweg en accepteerden de kamer, met een flinke korting. De eigenaar bood ons voor de volgende dag een erg luxe kamer met super view op de Mount Cook met nog meer korting aan, indien we zouden blijven. Bij de kamer hoorde gelukkig ook: een super uitzicht vanaf de gemeenschappelijke ruimte (je hebt 1 ruimte met een keuken en een zeer grote zithoek voor iedereen met veel banken en een terras), die direct uitkijkt met een enorm groot raam op de grootste berg: Mount Cook! Erg mooi! We genoten ervan en zijn (uiteraard veel te duur hier op deze hoogte) gaan eten in een van de twee restaurant hier en voldaan terug gekomen. Nog even foto�s op de pc gezet en verslagen geschreven (ja dat typen kost helaas ook nog aardig wat tijd) en voor ons bijna in het midden van de nacht alles online gezet. Nog snel even al jullie e-mails en leuke reacties gelezen en zijn voldaan initieel in 1 onderbed gaan liggen, maar al snel in 2 losse bedden in het stapbed. Dat had iets comfortabeler gekund, maar de dag erna zou dat wellicht wel gaan brengen....

Dinsdag 20 oktober
Wat? Rond ons hoogtepunt heen gevlogen en gewandeld (Mt Cook en rest reservaat)

De wekker ging om 8uur (redelijke tijd!), Hans: heerlijk uitgeslapen, Ber: geen oog dicht gedaan op dat doorgezakte stapelbed. Wat gingen we doen? We wilden wel een tripje maken met een bootje en langs gletsjers maar die was de dag ervoor niet meer bereikbaar. En we wilden hier nog gaan wandelen (mooi gebied hier), en heel misschien ook wel rondvliegen over dit mooie berggebied. Na
navraag bleken alle bootjes en excursies vol voor vandaag. We besloten dat hier de omgeving toch nog zo mooi was dat we nog een extra nacht zouden blijven en hadden een mooi aanbod in kamer gekregen (we hebben nu een super uitzicht, eigen keuken, en een kingsize bed vannacht), en verhuisden onze spullen van kamer. We besloten de trip met boot voor morgen te boeken om 10uur en een rondvlucht voor die dag (in de ochtend kon het niet hier vanaf deze plek, misschien in de middag) ook dan in te plannen. We liepen naar de lokale VVV en zagen de weersvoorspellingen: vandaag: zon (dat zagen we! Geen wolkje te zien!!) morgen: regen en bewolking! Bah.... En dan hebben we 2 trips en dus geen uitzicht vanuit het vliegtuig... snel gebeld en het kon ook nog op een plaats vandaag als we NU de auto in stapten en 100km hun kant(Lake Tekapo) op zouden rijden.... Geen twijfel... boeken, betalen en gaan. We waren er keurig een half uur te vroeg en stegen met een mini-vliegtuig (max. 6 passagiers) op waarbij iedere windvlaag ook de beweging in je stoel is. We kregen terwijl we opstegen naar grote hoogte uitleg over het gebied, over de fantastisch mooie meren en nog mooiere bergen die hoe hoger we kwamen echt met zeker 100 puntjes allemaal met poedersuiker besprenkeld tevoorschijn kwamen. We stegen boven de wolken die er toen lokaal nog even waren, en schudden wat heen en weer. Maar de gletsjers, toppen, meren en alle super bergen om ons heen zagen er echt fantastisch uit! Vooraf riep ik nog dat het me wel leuk leek, maar veel te duur, maar als Ber �t echt wilde, ik uiteraard wel mee zou gaan, nou ik ben haar nog dankbaar dat zij �t wel graag wilde! !!We hebben het hele gebied gezien en alle bergen gezien, zo ook de Fox en Franz-Jozef gletsjer van vorige week, maar nu in mooi weer en vanaf een veel mooiere plek! Ook zowel de Pacific en Tasman Zee gezien! Na een uur foto�s maken, films maken, �oh en ah� roepen kwamen we na een vlucht van 200km weer terug op de grond. Nog een top 5 van deze honeymoon-ervaringen rijker. Echt heel fantastisch mooi om de bergen en alles er omheen vanuit de lucht vlakbij te bewonderen. We tankten, kochten wat boodschappen, en aten een lunch bij de bakker in het stadje daar (daar waar wij eigenlijk morgen wilden gaan slapen i.v.m. dat het 100km dichterbij onze eindbestemming van onze rondreis in NZ ligt) en reden terug naar Mount Cook. De route was geweldig, in het meer weerspiegelde de ene berg nog mooier dan de andere, allemaal compleet wolkloos. We reden naar ons �huisje�. Laadden de boodschappen uit en stapten op pad met rugzak een 3 ½ uur durende wandeling richting de Hooker lake. We liepen met super aangezichten langs een toppenzee, met aan kop de Mount Cook die ons aanstaarde met als achtergrond niets anders dan blauw. Via twee leuke en best lange touwbruggen gingen we over stroompjes richting het meer, waar een gletsjer in uitmondde. We bekeken alles goed en namen het in ons op, terwijl we de enige op de planeet leken, in ieder geval hier aanwezig. Echt heerlijk zo in de natuur. We stapten terwijl de zon nog net de top van de bergen aanraakte, terug richting huis. Om 19uur waren we weer lekker thuis. Klaar om weer even alle foto�s(ruim 300 vandaag!) op de PC te zetten, een verslagje te schrijven en voor het eerst in deze vakantie: te koken! We hebben lekker gegeten. Alles weer goed gezet (ook mijn filmcamera is VOL! Dat betekent dat er meer dan 30GB aan film beschikbaar is, en ik dus moet wissen! Dus dat zal vanavond nog moeten gebeuren, en weer een update op het internet zetten. Vervolgens zullen wij waarschijnlijk heerlijk gaan slapen in ons kingsize bed met een uitzicht op de hoogste berg alhier. Een super ervaring! Morgen dus langs de gletsjers varen, en misschien nog wat wandelen, dan wat rijden om over 2 dagen toch in Christchurch te eindigen en naar Tahiti te gaan vliegen om die nacht/datum 2x mee te maken (de klok gaat 18uur terug!). Maar eerst nog genieten hier, van dit fantastische land!

Veel liefs uit de mooie bergen met witte toppen, Hans&Ber