Weekverslag!

Maandag 12 Oktober

Wat? Abel Tasman Nationaal park, na 8 uur wandelen en 30-35km. afgelegd te hebben, door naar Westport (westkust)

Ber werd er bijna ongelukkig van: �dit is toch geen vakantie meer!?� werd er geregeld geroepen, nu de wekker alweer zo vroeg ging. Uiteindelijk hebben we keurig netjes keurig om 8uur de auto volgeladen en die mochten we laten staan bij de accommodatie. Daar nog even een lekker ontbijtje gepakt en een lunch in laten pakken en met enkele liters drinken op onze rug de bergen in. De zon scheen, geheel tegen de verwachtingen in, het zou namelijk niet echt mooi weer worden. Het beloofde zelfs nog een mooie dag te worden! Wederom op dit eiland. Gisteren waren we al lekker verkleurd en vandaag zou het dan echt niet anders worden? We gingen op pad, langs de strandjes waar we gisteren langs gekajakt hadden. Vol goede moed gingen we echt rap op pad, na ruim een half uurtje lopen, kwamen we ogenschijnlijk bij de juiste splitsing waar we de berg omhoog konden. Helaas was dit ruim een uur omlopen door echt een mooi �regenwoud� en dit bleek een rondje te zijn dat na ruim een half uur weer omlaag ging. Daar ging ons �tijdsschema�. We gingen door en vonden toen de juiste afslag en dat ging rap omhoog. In een super hoog tempo gingen we de lucht in en het was nog minimaal 2 uur stijgen aldus het bordje. Na 1 ½ uur stijgen toch maar even kort uitgeblazen, en steeds als we dachten er te zijn bleek er weer een bergtop te komen. Na de derde keer teleurgesteld te zijn dat er nog iets achteraan kwam, kwam dan uiteindelijk toch nog het bordje van de weg naar beneden. We vonden een paar super mooie rotsen waar we echt een fabelachtig mooi uitzicht over de stranden, zee en eilandjes hadden. Na de verschillende foto�s en films gemaakt te hebben, zijn we nog een klein stukje omhoog gegaan. Op een andere rots met uitzicht aan de andere kant hebben we, onder het genot van een van de mooiste uitzichten, onze lunch gegeten. Heerlijk opgeknapt gingen we weer op pad. In compleet andere setting met nu dorre bomen i.p.v. een regenwoud, liepen we naar beneden, soms bijna rennend. Bijna onmogelijke paden, toch zonder te verdwalen dankzij goed gemarkeerde paden. Uiteindelijk na een mooie wandeling, binnen 3 ½ uur het pad beneden gehaald en langs de kustlijn van het Abel Tasman terug gelopen. Dit duurde echter eindeloos, de bordjes gaven zelfs nog zeker 3uur lopen aan. Onder snel tempo maar met de moed in de schoenen gezakt toch doorgelopen. Het duurde echt nog eindeloos en de energie was op.... Uiteindelijk waren we om 16uur terug op het punt waar we begonnen waren. Een erg mooie, maar zeer lange en zware tocht langs van alles. Maar die was nu achter de rug... Snel wat gegeten en gedronken en andere schoenen aan gedaan. We gingen op pad richting de westkust, dus zakken langs de kust op de kaart op het eiland. We zouden een mooie route gaan rijden de dag erna, dus besloten �hoog� te gaan stoppen. Na nog geen 300km gereden te hebben langs mooie passen, bergen en weilanden, werd het donker en kwamen we aan bij onze bestemming: Westport. Een echt slaapstadje, precies wat wij ook wilden doen. Het was 21uur en we gingen snel nog even iets eten en door de stad op zoek naar een motel. De hele stad sliep al! Er brandde nergens licht door de ramen en het leek echt bijna een donkere spookstad. Uiteindelijk een motel gevonden met �special rate tonight op het bordje�. Ber ging boeken en kwam Nederlands pratend naar buiten, ik kwam verbaasd ook naar binnen lopen en het bleek een geëmigreerde ex-melkboer geweest te zijn. Die vertelde ons dat op maandag (juist onze dag) er veel onderhandelaars/inkopers in de stad waren voor alle boeren hier in de buurt, alle andere dagen was het stil(ler). Maar wij hadden in ieder geval een plekje gevonden, een best grote kamer, tegen en redelijke prijs. Snel zijn we ons bedje ingedoken om de dag erna snel weer op pad te gaan. Op naar de zeehondjes.


Dinsdag 13 Oktober
Wat? Van zeehonden (Westport) naar Franz Jozef Gletsjer

Het was ochtend en we besloten toch ietsjes uit te slapen (half negen) alvorens we zouden ontbijten en weer op pad zouden gaan. We gingen wat broodjes halen als ontbijt en probeerden nogmaals te pinnen wat gisteren slechts beperkt gelukt was. Dit ging echter niet..... er stond dat er onvoldoende
saldo aanwezig was. Geheel geschrokken zijn we snel op zoek gegaan in de auto naar iemand die in de buurt draadloos internet had, gelukkig een thuisadres gevonden waar we even op konden surfen (lees: voor de deur in de auto met Bers netbook op schoot!). En gelukkig alles stond nog op de rekening en waren we niet geskimd of iets dergelijks. Gerustgesteld konden we naar de zeehondjes kolonie toe nu. Zo�n 20km van Westport (een van de meest saaie steden tot nu toe), gleden we langs de kust omlaag tot aan een kaap in zee, na een korte wandeling kwamen we bij een hele kolonie zeehondjes. Erg schattig om te zien! Er waren zeker 30-40 kleintjes en groten aanwezig. We hebben daar een half uurtje foto�s gemaakt en �oh� en �aaah� geroepen en zijn toen bij een bruggetje met afstandsaanduiding van grote steden ons gekochte ontbijt gaan eten. Hier stond dat we ruim 18000km van jullie verwijderd waren en reeds via de USA we dichterbij waren dan via Azie. Weer een kort realisatie momentje dat we echt aan de andere kant van de wereld zijn. Sterker nog, we zijn al op de weg naar huis dus en over de helft! Na even symbolisch naar jullie gezwaaid te hebben, spullen gepakt en weer door gereden. De zon scheen met een lichte bewolking. Op naar de �fameuze� �Pancake Rocks� (lees: allemaal rotsen met ribbeltjes, die eruit zien als opgestapelde pannenkoeken). Vanuit onze talloze boekjes kwam nog de tip om een klein wandelingetje vóór de rocks te doen, en door een mooi bos, geheel verlaten en zonder enig andere toerist, gingen we naar de kust, met in een baai een leuke waterval. Een erg mooie wandeling met direct contact met de diversiteit aan flora aldaar aanwezig. Toen door naar de Pancake Rocks,, die zagen er al iets toeristischer uit, alhoewel er misschien 20 anderen net het park in gelopen waren. Voor geen van deze attracties hoef je te betalen, wat echt laat zien, dat ze gewoon trots zijn op de dingen die ze hebben. Vaak ontdek je de mooiste dingen daar waar het niet echt toeristisch is. Door een park heen kwamen we bij grote opgestapelde pilaren, met allemaal ribbels inderdaad zeer indrukwekkend! Als het tij keerde en vloed zou worden dan zouden er ook �blowholes� actief worden en indrukwekkende geluiden maken en water doen laten spuiten. Helaas konden we hier niet op wachten. De golven beukten echt tegen de pilaren aan en het was een indrukwekkend gezicht. Raar ook, omdat het zo anders is dan alle andere rotsformaties in de buurt. We reden door, langs de kust weer een stukje verder naar het zuiden, met als doel te eindigen bij de 2 bekendste gletsjers in NZ: de Fox en de Franz-Jozef gletsjer. Rond een uurtje of 7 �s avonds kwamen we aan bij de Franz-Jozef. Om tijd te winnen besloten we na de trip van Ber van zo�n 350km toch nog even langs deze gletsjer te gaan. Een korte wandeling bracht ons tot een mooi uitzichtpunt. Een wandeling naar een meertje gaf een unieke reflectie van de gletsjer in het water.... Helaas was ook hier de gletsjer over de jaren heen een stuk kleiner geworden en viel de aanblik (erg vies en zwart) wat tegen, ook konden we niet in de buurt komen. Het werd donker en we besloten in een restaurantje te gaan eten, heerlijk was het! Erg lekker buiten bij de openhaard gezeten in het toeristische dorpje (ski dorpje) Franz-Jozef. Rond half tien gingen we richting de Fox gletsjer om tijd voor morgen te besparen en die snel te kunnen zien, omdat de dag erna ook een rit van 400km. op het programma stond. Middels kronkelweggetjes en éénbaans-bruggen in het donker zonder ook maar 1 tegenligger tegen te komen zijn we de A6 (state highway nr. 6) afgereden en kwamen bij een leuk motelletje aan... degene die het dichtste bij het meer is waar je de hoogste berg van NZ, bij helder weer, in kan zien weerspiegelen (Mount Cook). We namen de luxe kamer en stapten ons beloofde �spa bad� in (bleek een bad met 4 straaltjes water te zijn, maar toch even lekker om in warm bad te zitten) en we gingen lekker slapen. Weerbericht voor morgen was niet hoopgevend echter.... Regen..... (dat hadden ze daar in lange tijd al niet meer gehad zeiden ze... maar waarom juist dan nu!? Omdat we vaak al getrakteerd waren op mooie dagen tegen alle weersverwachtingen in, hoopten we op het beste.

Woensdag 14 oktober
Wat? Van Gletsjers via de Haast pass �gehaast� naar Queenstown

Opgestaan en inderdaad: REGEN! Jammer maar helaas... het waaide behoorlijk en de regen was al niet minder behoorlijk. We pakten in en gingen op weg naar het meertje om de weerspiegeling die op de lijst stond van �must-do�s� te aanschouwen, uiteraard tegen beter weten in. We gingen de wandeling weer maken met onze gepromoveerde vuilniszakken (de gekochte simpele regencapes die
echt een must waren toen we in Paihia waren). Na een half uurtje wandelen het uitzichtpunt over het meer gevonden, erg mooi plekje. Helaas was de enige te bespeuren weerspiegeling in het water die van: golven, en mist, er was geen berg te zien.... Die foto moeten we dan maar van Internet halen om het gezien te hebben.... Druppelend stapten we de auto weer in, op naar de Fox gletsjer. Slechts enkele andere toeristen gingen ook dit pad lopen in de regen. De toeristische bussen die normaal rijden stonden doelloos en bewegingsloos stil, daar waar wij uitstapten en onze capes weer om deden. Over wat beekjes heen gingen we de gletsjer tegemoet... steeds groter en groter werd de bonk ijs... We mochten helaas niet tot aan de voet van de 8km lange slang ijs komen, en moesten onze druppelende camera�s trekken op zo�n 30meter afstand wegens gevaar voor vallend ijs etc. Na de verplichte foto�s snel weer door de regen terug gelopen en opgedroogd in de auto onderweg. Over de Haast Pass... bijna weer zonder benzine gezeten (120km rijden op een reeds brandend �tanken� lampje kan dus wel :)). Ruim 120km. dus geen pompstation tegengekomen. Helaas regende het en was er door de bewolking niet echt veel te zien. De vele wandelingen, watervallen en lookouts hebben we dan ook links laten liggen en zijn doorgereden over een 60km. lange pass die ook in de regen nog leuk was om te zien. Niet alleen achter de wolken maar ook aan de andere kant van de pass bleek zonneschijn. Toen we steeds verder afdaalden, langs een paar extreem grote meren met helder blauw water, trok ook de hemels steeds blauwer open. Af en toe nog wel een spatje regen, maar dit goed afgewisseld met droogte en soms zelfs een straaltje zon. We gingen op aanraden van de laatste moteleigenaar, even een kopje koffie drinken in Wanaka, dat aan het gelijkgenaamde Lake Wanaka lag. Een leuk dorpje, maar ook deze was vooral op wintersporten en op watersporten geënt. Na een �long black� en een �Latte� koffie en gebakje (ja ze hebben hier de lekkerste taartjes, scones etc.!) stapten we de auto in voor de finale van de trip van vandaag. We zouden ons gaan nestelen in de activiteiten hoofdstad van NZ: Queenstown. We kwamen er aan en het was nog licht, hetgeen altijd een stuk beter aanvoelt dan andere aankomsten na zonsondergang (20uur). We konden zien hoe het stadje eruit zag, alsmede ook kwamen we niet wanhopig over bij een zoektocht naar een slaapplek. Na een klein rondje door het erg leuk ogende stadje reden we naar een �resort� (eigenlijk een ski resort ) 5 minuten van het centrum af. Ber had reeds in de auto in allerlei boekjes naar een leuke en goed gelokaliseerde accommodatie gespeurd. De prijs was gelijk goed en we besloten ons hier 2 nachten te gaan settelen. �Pinewood� heet te het en het biedt plaats voor werkelijk iedere portemonnee: voor backpackers, voor hotelgasten, voor groepen en appartementen, etc. Prima plek om te slapen. Inmiddels was het na het uitpakken toch nog half 10 geworden en gingen we te voet de stad in. Helaas was rondom 10uur er niet al teveel meer te eten en hebben we maar voor een KFC gekozen. Ik had er nog nooit gegeten, wel grappig dat alles daar om kip draait. Terwijl eigenlijk heel NZ leek te draaien om schapen, Kiwi�s en uit te roeien Possoms (een ware plaag hier, ooit uitgezet voor �bont� maar uit de hand gelopen en nu schijnen er 17 miljoen rond te lopen, waar ook veel op �gejaagd� wordt nu). Gelijk daarna maar even de weg overgestoken voor 2 stempeltjes bij Starbucks (ja koffie is ook onze leidraad). En via een kleine toeristische route weer terug in ons tijdelijk �thuis� (in ons zwervers-bestaan). Snel de was die net gedaan was, en stinkend uit de droger was gekomen, omgedraaid en opgehangen (want uiteraard was het niet helemaal droog), nog eventjes wat boekjes gelezen over de stad en plaatselijke Champagne (Lindauer) open gemaakt om vervolgens heerlijk te gaan slapen. Morgen maar eens uitslapen zolang we zelf wilden.... Hopelijk zou het weer goed worden, de berichten voorspelden weinig goeds.

Donderdag 15 oktober
Wat? Hele dag bergen, water, sneeuw en uitzicht rondom Queenstown

Onze luiken en de gordijnen gingen rond een uurtje of 9 open, helemaal uitgeslapen zagen onze ogen een toch vrij blauwe lucht met behoorlijk wat zon! Top! We huppelden bijna de heuvel af naar het centrum richting een lekker tentje om te ontbijten en daarna bij de lokale VVV informatie over wandel- en autoroutes in te winnen. We kochten een kaart en reden richting een paar, van de ons bij het grote meer omringende, bergen. In dit geval reden we het skigebied in van de Coronet Peak, de skipistes waren dicht en we konden met onze 4x4 auto gemakkelijk boven komen Bij een andere
route die we eerst voor ogen hadden, zouden sneeuwkettingen noodzakelijk zijn en was de weg ook erg onverhard, die lieten we dus letterlijk links liggen. Met een schitterend uitzicht over het meer, de omgeving en de berggebieden voor ons: de Remarkables en Mount Cecil(!). Na een sneeuwbal en een photoshoot reden we zigzaggend door naar ons volgende wandelingetje... Lake Mook, een bergmeer van enkele km. breed met vele schapen en mooie bergen eromheen, zou ons de aankomende uren bezig houden. Het weer was stralend en we hebben heerlijk om het meer gewandeld, genietend van de bergen, het meer, de dieren en de verdere omgeving. Door de schapen heen over verschillende wildroosters reden we weer terug naar ons �huisje�. We zette de auto neer en liepen door naar de Gondola die ons op 900m hoogte zou brengen direct boven Queenstown en een schitterend uitzicht zou geven. En dat deed het, we hebben de foto�s als bewijs (alsmede een andere commerciële foto in het gondeltje, tegen kostprijs over te nemen). Boven genietend van bungyjumpende mensen en rodelende kinderen in een park lekker een broodje gegeten, ingeschat wat waar precies was daar beneden en de weg weer, via de Gondola, terug genomen. We hebben Queenstown verkend en vastgesteld dat het het meest levendige en drukke stadje tot noch toe was. En echt leuke en sfeervolle huizen, restaurantjes, haventjes, perkjes en parkjes, monumenten etc. Snel nog voor sluitingstijd langs de VVV gegaan of het nog mogelijk was om een �overnight� cruise te maken in Fjordland ten zuid-westen van NZ. En moesten we dan naar Milford Sounds of Doubtful sounds toe? Geheel verbaasd dat we nu wilden reserveren voor MORGEN (dat gebeurt normaal weken ervoor), kozen we in goed overleg om naar het ongerepte en minder toeristische Doubtful Sounds te gaan. Geheel tegen hun verwachting in bleken er nog wat plekken open te zijn, we zouden morgen dus op overnight Cruise gaan! Leuk! Na een wandeling door de �Queenstown Gardens� op de pier aldaar (waar blijkbaar �dronken frisbee-en�, met de fles nog in de hand, over een uitgezet parcour over 16 �holes� een nieuwe rage is), gingen we lekker eten in een leuke, drukke plaatselijke pub. Moe en voldaan strompelden we naar huis op naar ons bedje. Maar eerst alles alvast inpakken in 1 kleine tas voor morgen en de rest al in de auto leggen en lekker slapen. Morgen weer om 7uur op....

Vrijdag 16 oktober
Wat? Van Queenstown naar de Fjorden bij Doubtful Sounds op de boot (incl. overnachting)

Vroeg opgestaan en helaas zou het weer gaan regenen.... Inderdaad, bewolking.... En wat spatjes! We stapten via een stop langs de supermarkt voor een ontbijtje �to go� de auto in om 200km te rijden naar de fjorden in NZ. Zeer voorspoedig waren we ruim een uur te vroeg op de bestemming aangekomen. De zon scheen niet echt, maar het regende tenminste niet! Keurig om 12uur kwam een bootje ons ophalen in Manapouri (ten zuiden van Te Anau). We gingen Lake Manapouri (het op 4 na grootste meer van NZ) over en kregen hier uitleg over het gebied. Na een uur varen kwamen we bij de �beroemde� energiecentrale aldaar. Hier wordt 14% van alle elektriciteit in NZ opgewekt. Dit door water uit het meer op te vangen, 180m naar beneden te laten vallen, hierdoor een dynamo aan te drijven en dit 21km verder in de fjorden van Doubtful Sounds te �lozen�. We gingen met de bus 21km over de duurste weg van NZ (afgelegen en heeft 2000 dollar/1000euro per cm weg gekost). Via watervallen en door een regenwoud kwamen we bij Doubtful Sounds aan. Een groot schip wachtte ons al op. 48 van de mogelijk 70 passagiers stapten in, nog 2 andere Nederlandse stellen. We werden welkom geheten door de crew en onze hut werd toegewezen. Daarna kregen we koffie met een verse, nog warme blueberry-raspberry muffin. Deze fjorden kregen deze naam omdat ontdekkingsreiziger Cook erlangs gezeild was en zag dat hij erin kon zeilen maar door veel draaiende winden het onduidelijk en twijfelachtig vond of hij het zeilend haalde dit te verkennen. Hij markeerde dit gebied als �doubtful harbour� later door de Spanjaarden verder ontdekt en omgedoopt tot Doubtful Sounds. Eigenlijk klopt de naamgeving niet: �sounds� zijn door water uitgesleten gebieden, en dit zijn door gletsjers uitgesleten gebieden, en moeten dus eigenlijk fjorden heten. Maar dat terzijde. We gingen een gebied in wat erg ongerept was zonder enige andere vorm van beschaving. In een baai �Crooked Arm� ging een deel van de passagiers kajakken en besloten wij met een grote sloep mee te gaan op �expeditie� om meer over de natuur en het gebied te horen. Erg fascinerend
allemaal! En goed ook om de achtergrond van het gebied te weten, maar dit vertellen we later wel. Het regent daar zeker 200 dagen per jaar, zo ook op het einde van deze dag even... we voeren door, door richting de zee... onderweg werden we getrakteerd op: Zeehonden! Een hele kolonie van wel 200 op een rots. En nog geen 100 meter verder onze eerste Pinguïns!!! Een zeer zeldzaam soort nog wel! Voldaan voeren we terug genietend van de fantastische omgeving, ongerept voor duizenden en duizenden jaren... ineens sprongen er dolfijnen voor onze punt! Zeker enkele minuten speelden een aantal van hen met de stroming van de punt van onze boot waarbij ze speels het water uit sprongen voor ons. De crew verwachtte geen dolfijnen te ontmoeten, maar dat is dus toch gebeurd! Voor iedereen leverde dit mooie plaatjes op en een unieke ervaring! Vervolgens werd het donker toen we voor anker gingen. We aten een heerlijk op het schip klaargemaakt driegangen buffet en aansluitend een dia voorstelling over het gebied de flora en fauna aldaar. Daarna maakte we kennis met een jong stel Nederlanders met wie we de kamer deelden. We kregen wat tips, zij doen immers de reis andersom in iets verkorte variant. Rond een uurtje of 10 zijn we de hut in gekropen, om voor het eerst, in ieder geval sinds we getrouwd zijn zowel los van elkaar als met anderen te slapen. Hans boven en Ber onder..... nog 1 blik naar buiten waar het super donker was en licht regende. Hopend dat we nu niet in de nacht �gebeten� zouden worden door de beruchte zandvliegen alhier.... (waar we al geregeld kennis mee gemaakt hadden die dag). De boot lag doodstil op het water, alsmede was al het geroezemoes van de passagiers verstomd en over gegaan in een maximaal licht collectief gesnurk. We vielen in slaap �the First arm� zeer zuidelijk op onze wereldbol, letterlijk in �the middle of nowhere�.

Zaterdag 17 oktober
Wat? Wakker worden op de boot in Doubtful Sounds en dan richting Dunedin

Midden in de nacht wel 20 keer naar buiten gekeken of het al licht werd. Op voorhand werden we gewaarschuwd dat bij het �kraken van de ochtend� Doubtful Sounds op zijn mooist was. En natuurlijk wilden we dat niet missen! Om 6:45uur zouden we weer doorvaren en wakker gemaakt worden, echter was het dan natuurlijk al licht. Na bijna teleurgesteld steeds weer mijn bed in gekropen te zijn, was het rond half 7 dan echt eindelijk licht! Ik klom mijn bed uit, gaf Ber een knuffeltje en de buren vroegen of het al ochtend was... in ging snel douchen en hoorde de motor al aangaan en de geuren van een warm ontbijt. We gingen naar boven en ervoeren de stilte en mist die heel mysterieus om de bergen heen hingen. Bijna geen rimpeltje op het water, damp in de bomen, sneeuw op de bergtoppen. Heel mooi allemaal! We gingen snel naar binnen en wat ontbijten. We voeren �Halls arm� in en deden de motor uit... iedereen moest verplicht 5 minuten stil blijven staan en alles ervaren. Ber en ik hielden elkaar stevig vast tegen de railing van het dek staand. Het motorgeluid werd minder, de vogeltjes leken harder te gaan zingen, watervallen in de verte van zeker 700m hoog wonnen in geluid en aandacht, de mist leek een scene te spelen met de bergen, en 100 kleuren groen van alle bomen, planten en mossen wisselden elkaar af, perfect weerspiegeld in het water zagen we alles dubbel. Een ware unieke beleving! We kregen daarna nog meer uitleg over het gebied en hier en daar werd nog een vogel, of zelfs nog een dolfijn gespot! We klommen de boot uit en stapten de bus in, kregen nog een paar grapjes van de chauffeur te horen en voor we het wisten zaten we op
Lake Manapouri. Onder het genot van koffie nog even de tijd gepakt om het verslag iets te updaten en nog geen uurtje later pakte Ber �t stuur van de auto beet. We hadden een super tripje achter de rug, zeer informatief en zeer rustgevend. Het was rond half 1 toen we besloten de toeristische route te gaan rijden (wat inhield 440km over bochten-weggetjes met detours als we iets toeristisch zagen,langste rit tot nu toe op een dag). We gingen op weg langs de �scenic drive� die �Catlins route� genoemd werd. Langs 30 aangegeven punten kon je uitstappen en wandelroutes, stranden, watervallen etc. bekijken. Aangezien het weer weer omsloeg en de regen langs onze ruitenwissers weggeduwd werd, besloten we niet alles te gaan bekijken maar hoogtepunten eruit te halen. Het eerste punt was naar een vuurtoren die gemaakt was nadat ergens rond 1860 er 131 mensen omgekomen waren (over de put dempen als het kalf verdronken is gesproken). Op de kaart stond ook dat er robben en seals mogelijk aanwezig waren.... Helaas hebben we die niet gevonden. We
reden dus na wat foto�s weer terug de onverharde weg af ons een weg banend tussen verloren schapen op de route. Verbazingwekkend hoeveel dat er zijn in dit gebied! Sommige andere lookout-punten waren helaas gesloten wegens dat de schapen rust moesten hebben i.v.m. geboorte van lammetjes in deze gebieden, gezien het weer en de tijd hadden we ook niet alles kunnen bekijken, dus dat maakte niet uit. We gingen eten bij Fortrose uitkijkend over de zee en we besloten nog extra om te rijden en meer te gaan bekijken. De weg leidde ons langs mooie bergen, bossen en zee tot aan een mooie waterval die via een korte wandeling te bekijken was. Verdeeld over 5 terrassen stroomde het water laag voor laag over 10m breed naar beneden. Ook de hemel bespaarde ons geen druppels, dus baanden we ons een weg terug door het letterlijke regenwoud aldaar, terug de auto in. Via nog wat omwegen kwamen we bij een andere lookout voor zeehonden en waar ook dolfijnen zwommen in een baai in de zee. We reden een natuurcamping op en ineens, ruim 500m van de zee, lag daar een zeehond in een �vakje� op het gras, erg leuk! Snel reden we door om te zien of er nog meer was, helaas waren er geen dolfijnen die speelden in de rollende golven te zien, alsmede lieten de pinguïns ons een beetje in de steek. Het uitzicht was wel erg mooi, en daarbij was er ook een uniek deel van NZ waarbij de fossielen van oude bomen en planten in het steen zichtbaar waren. Echter verloor dit onze aandacht bedolven onder dolfijn en andere zeedieren in onze gedachten. We reden door, terwijl de km. echt slechts voorbij kropen door de onverharde wegen en bochtige weggetjes. We moesten besluiten sommige dingen echt links te laten liggen omdat het zo donker zou worden, gelukkig wordt het steeds later donker. Toen we hier kwamen was het om 8uur donker, nu is dat al ruim half 9 of later. We besloten nog 1 detour te maken richting een andere vuurtoren die bekend staat om nog meer zeeleven eromheen. Wegens het seizoen en het weer was het overal nog steeds erg rustig, wel periodiek een paar verdwaalde toeristen, die in het zuiden toch steeds meer Nederlands zijn. Zo ook hier, de enige andere toeristen waren of Chinezen/Japanners of Nederlanders (soms ook een Duitser of uit de USA en verder natuurlijk uit de hele wereld maar de nationaliteiten die we hoorden, waren vooral hier deze). We liepen via een kustklif-wandeling door de gure wind en regen. Vanuit diverse uitkijkpunten vonden wij als volleerde fauna spotters zeer snel (soms geholpen door de zoomfunctie van onze videocamera0fotocamera) diverse dieren in zee of op de rotsen, zoals zeehonden, zeeleeuwen en jaja: Geel-oog pinguïns! Zeer zeldzaam, maar wij hebben er 3 gezien! Dit nog naast een fabelachtig uitzicht vanuit de vuurtoren-uitkijkpost over een ruwe zee met daarin zeker 20 rotsen uitstekend. Hier en daar met een zeeleeuw trots op de punt op de uitkijk. Geheel voldaan, maar erg verkleumd stapten we de auto weer in, nu moesten we eindelijk toch maar echt eens meters gaan maken. Het was na 8uur, dus dat werd weldra gemakkelijk, we zagen niets meer dus de route vanuit Balclutha (einde van de scenic drive) naar ons doel van de dag: Dunedin, was rond 22uur gereden. Onderweg nog even bij een tentje nog even inwendig bijgetankt en in Dunedin alle boekjes gepakt op zoek naar een geschikt motel. Eenmaal in de stad aangekomen werd het al duidelijk dat de stad echt groot was, er was een rondweg met maar liefst 2 banen en soms wel meer voor 1 richting! En het verkeer werd meer en meer, ook wellicht omdat het zaterdagavond was in het centrum (wat in dit geval echt groots was voor onze begrippen,lees: normaal gesproken rijdt de �snelweg� daar de stad zelf en mag je 50-70km p/u blijven rijden, hier waren er zelfs stoplichten etc.) De stad kent zo�n 125.000 inwoners (2x Zeist) waarvan 1/5 student is!). Al snel vonden we in het donker en drukte een goedkoop motelletje uit de boekjes en konden na 3x bellen op dat tijdstip nog terecht. De kamer was groot, maar wel wat achterstallig. Voor een nacht slapen echter was een bed en eigen badkamer het enige dat we nodig hadden eigenlijk. De wellicht langste reis in deze vakantie (440km) zat erop... en nog voor 23uur lagen we in bed in ons nieuwe �huis�.

Veel liefs, Ber&Hans

P.S. Heel erg bedankt voor jullie leuke reacties!