Regen vs. zon en bounty!

Woensdag 7 oktober
Wat? Rotorua e.o.

Die ochtend heerlijk wakker geworden, elkaar eigenlijk even aangekeken en besloten om wakker te worden: even zonder druk om gelijk weer door te moeten. Rond een uurtje of 10 stonden we ons eigen ontbijt te maken en lekker op te peuzelen buiten op het terras, dit omdat: DE ZON SCHEEN! Sneeuw of geen sneeuw, wij blijven hier nog een dagje. Gelijk even een wasje in één van de wasmachines gedaan en opgehangen en we konden nu de omgeving gaan verkennen. De tientallen boekjes die we hadden, vertelden eigenlijk allemaal hetzelfde: Rotorua is een vakantie op zich waard. En inderdaad, er is zeer veel te doen daar! Helaas hierdoor ook redelijk toeristisch, en komen ze met bussen uit Japan tegelijk aan…. Zelfs in het voorseizoen dus, maar gelukkig was dit niet bij alle attracties die we die dag zouden doen zo. Wat hadden we besloten te gaan doen: we moesten namelijk keuzes maken! Rotorua staat bekend om zijn geisers en vulkanische historie etc…. hier moesten we dan maar eens iets van gaan proeven…. Lake Rotorua is één van de vele meren in de buurt, waar verschillende een blik waardig waren aldus de gidsen. We reden via het park waar de ‘rotte eieren’ en ‘zwavel’ lucht (lees: STANK, alhoewel Ber het best lekker vond ruiken initieel) ons voor het eerst echt onze neus in kwam, nog geen 200m van ons ‘huisje’ was een park waar overal ‘rookpluimpjes’ uit de grond kwamen, wel omheind, maar nog steeds even gek en indrukwekkend. We bekeken verschillende van deze pluimpjes, besloten nog even niet onze voeten in publieke zwavel/mineraal/thermaal waterbadjes (waar er daar 2 van waren) te stoppen, maar na een paar foto’s door te rijden naar HET park waar alles over de voorouders van dit land verteld werd, alsmede veel over de geisers en gesteentes etc. : “Te Puia” . Na een voor ons tot nog toe ongekend hoge prijs voor een NZ attractie betaald te hebben, mochten we genieten van geanimeerde en ingestudeerde dansjes, muziekstukken en andere tradities, konden we kijken naar geïmiteerde houtsnijwerken, destijds gebruikte attributen en hele nagemaakte dorpjes. Dit alles gaf wel een goed beeld van hoe het vroeger was, helaas iets minder oorspronkelijk overkomend. Daarna door naar een ‘kiwi’ resort, blijkt dat die beesten niet voor niets de trots zijn van NZ: ze slapen 20uur per dag en de andere 4uur (meestal in de nacht) zijn ze aan het eten (of opzoek ernaar), hier was uiteraard geen kiwi te bekennen, nou ja in ’t donker riep iedereen dat er eentje tegen het raam in de hoek aanzat, als ze zeiden dat het een egel was had ik het ook geloofd. Nog niet echt een kiwi gezien dus nog.. .Toen door naar modderbaden (natuurlijk), kalkbaden, zwavelbaden, geisers, etc. etc. Om het uur ongeveer spoot een geister zeker 8m de lucht in, spectaculair om te zien! Ook alle andere geisers, bubbelende poelen en plassen waren zeer indrukwekkend, dat komt dus uit de grond naar boven borrelen om zelfs steen in modder te doen veranderen. De temperatuur moet daarom continu rond de 80-100 graden Celsius te zijn. Soms verschuift het onder de grond en borrelt het ergens anders op…. Maar ophopen doet het en periodiek komt ’t er dan ook echt uitspuiten! Erg leuk! Na een wandeling snel weer door naar de rest van de dag….. 5 meren stonden op het programma, van dit landschap dus via bossen door naar meren. Prompt kwam daar de eerste langs het BLAUWE meer, en dat was ‘t! Erg mooi! Erg geschikt voor watersporten ook. Gelijk daarnaast al het GROENE meer, heilig volgens oude Maori stammen dus niet toegankelijk… gek om deze beide kleuren tegelijk naast elkaar te zien. Een tripje later wéér een meer, OOK mooi maar het waren er wel erg veel ineens… desalniettemin, nog steeds indrukwekkend! Maar het foto’s nemen en filmen ging er wel sneller door. Toen door via een ander meer en nog één en nog één naar ‘Okere Falls’. Nou de naam van het dorp was denk ik gebaseerd op eerder vergane glorie, want meer dan wat waterversnellingen waren het niet…. Alle drie de ‘uitkijkpunten’ niet trouwens. Toen door naar “Hell’s Gate”, uit het verleden zogenaamd, met een spa en veel geisers, bronnen etc. Getwijfeld of het niet weer zo’n park was en wij een déjà vu-gevoel zouden krijgen, toch maar entree betaald en naar binnen gewandeld. Gelukkig geen modderbad genomen, want dat was echt een mini poel (lees: cementen vierkant). Iets verderop begon het toch wel spectaculair te worden! Allemaal hele grote geisers, meertjes, poelen van modder, water, zwavel etc. Het stonk natuurlijk vreselijk, maar we waren wel al iets gewend. Maar door een aardige wandeling door een parkje, langs ’s werelds enige warme waterval (oke oke in Italie schijnt er ook nog 1 te zijn), naar nog een even indrukwekkend deel met modder, geisers, zwavel, grafiet baden en wat er allemaal wel niet was. Erg mooi om te zien en veel staat per bubbelend belletje op de film of per foto opgenomen. We waren de enige in het park eigenlijk, maar het was meer dan zijn geld waard! Erg mooi!
Het was al 19uur inmiddels, toch maar besloten om het rondje om het Rotoruameer af te maken (we hadden al ¼ gehad en waren dus al bijna halverwege vonden we). Erg leuk langs het water gereden en zwarte zwanen gezien, waar de stad ook bekend om staat… via een bergpaadje weer doorgereden, nog even getwijfeld om ook nog een lokaal dierenpark in te gaan, maar dat was echt teveel. We gingen ons snel omkleden en eten in de perfecte plek (“Fat Dog”, naam zegt echt niets in dit geval) waar we gisteren ook aten. Daarna met onze slippertjes en zwemkleding naar één van de top 10 spa’s ter wereld: De Polynesian Spa…. HOGE verwachtingen…. 40 dollar per persoon neergelegd, een paar bussen Chinezen/Japanners waren ons voor geweest, maar het was al 21uur dus nu was er nog slechts één verdwaalde bus en nog een ander inheems stel buiten onszelf. We begrepen het niet helemaal wat nu waar was… uiteindelijk toch een weg naar buiten gevonden, waar 4 baden waren, wij alle baden in, en uiteraard weer in die stank, maar thermale baden schijnen ECHT goed voor je te zijn… nou ‘t doel heiligt de middelen, hoop ik dan maar! Ik zag al staan bad 36, 38, 40 en 42 en dacht dat is inderdaad een supergroot resort! Zoveel baden! Bleek echter het enige verschil de temperatuur te zijn…. Wij dus opzoek naar andere baden, maar die waren er niet, althans als we minder hadden betaald mochten we daarheen (leg mij die logica maar uit….) dus teruggestuurd, maar weer morrend in bad gesprongen…. Toch nog heerlijk van de eierlucht genoten 2 uur en met geribbelde vingers en een ontspannen gevoel stapten we rond 23uur de SPA uit…. We gingen heerlijk slapen om de dag erna nog wat meer van de omgeving te zien, richting ons pad naar het Zuiden…

Donderdag 8 oktober
Wat? Van Rotorua via toeristische
route naar Feilding

Heerlijk geslapen, maar wel weer te laat gaan slapen en te vroeg weer op (iedere dag tussen 7-8uur, het lijkt bijna geen vakantie meer!). Alles bijna routinematig en volgens duidelijke taakverdeling inmiddels ingepakt en na een ontbijtje de auto in gesprongen, gezwaaid naar ons leuke huisje en op naar de VVV, er werd geroepen: ALLE WEGEN ZIJN OPEN… we konden dus gerust naar het zuiden toe! De sneeuw was bijna weg en in ieder geval niet meer op de wegen… top… We schoten nog wat foto’s van de Government gardens etc. snoven nog wat cultuur en rotte eieren op en stapten onze stoere RAV4 weer in… op weg naar Taupo, dat aan het grootste meer van NZ ligt… we waren benieuwd. Tussendoor nog langs wat toeristische plaatsjes gereden, en naar wat vulkanische meren gelopen (erg mooie natuur! En het blijft het leukste als je naar een plek toe moet lopen alsof je hem zelf moet ontdekken i.p.v. dat er ladingen touringcars heenrijden). Helaas hebben we veel ‘parken’ en andere leuke en leerzame dingen achter ons moeten laten daar, maar erg veel te doen daar! Via nog wat natuurlijke modderbaden doorgereden naar beneden, langs een park dat ook de filmomgeving was van een BBC programma over de prehistorie. We besloten toch die dag nog maar 1 park te doen en er in ieder geval maar heen te rijden…. Het bleek minimaal 50km omrijden te zijn, maar we kwamen aan bij een meertje met een klein bootje en een fantastische ‘gletsjer’ van lava leek het wel (nou ja gesteente was het, maar het zag er toch wel leuk uit!). We hadden zoveel omgereden, het was een stuk minder toeristisch en het werd omschreven als één van de meest ongerepte delen waar je nog actieve geisers, poelen etc. kon zien. En inderdaad! Fantastische wandeling gemaakt, langs geisers, borrelende poelen van verschillende geuren (en samenstellingen uiteraard) langs een mooie grot met een thermale bron erin en kraak helder water (dat je sieraden ook nog eens op zou laten blinken na erin gedoopt te hebben; uiteraard snel onze trouwringen erin gedaan…. Op die ringen maakte het niet zoveel uit in ieder geval). Via leuke modderpoeltjes door een soort van prehistorische omgeving heen een rondje van zo’n 2 uur gedaan, echt erg leuk! Via het bootje weer terug…. De auto in… nog een lange weg te gaan. Vlak voor Lake Taupo (na nog 40x getwijfeld te hebben om wel of niet af te slaan bij alle toeristische bezienswaardigheden, look-outs etc. die je tegen komt onderweg), nog een andere “Falls” bezocht, ik weet even de naam niet meer, maar echt een massa van water kwam daar doorheen! En weinig verschil in hoogte maar erg indrukwekkend om te zien! (zie de foto’s binnenkort maar!). Toen naar Taupo, daar mis je niets aan, MITS je niet gaat watersporten of kunstenaar bent. Het was al laat, dus snel doorrijden langs een fantastisch groot meer, het weer was half bewolkt, soms wat regen soms wat zon, zo’n 13 graden. Via een ommetje door passen heen gereden met super mooie uitzichten over het meer en de bergen aldaar! Op naar het skigebied…. Wij de berg oprijden, steeds meer de wolken in, ineens overal sneeuw, maar voornamelijk mist. Doorgereden naar zo’n 1600m maar daar stopte de weg. We zaten IN de wolken en konden dus helaas niets zien van het ski dorp, de beginnende sneeuwpistes en liftjes naar de hoogste berg van NZ alhier (2750m hoog). Het landschap was vulkanisch te noemen (hetgeen ook het geval was trouwens), en deze berg heeft toneel gestaan voor de Berg Mordor uit de film The Lord of the Rings. Dat was duidelijk! We reden maar terug na een in scene gezet sneeuwballen gevecht voor de foto…. Terug richting de fameuze “Desert Road” (het zou een verlaten kale vlakte die woestijnachtig aandoet moeten zijn, maar hij was dus eerst dicht wegens hevigste sneeuwval in 25jaar). Het is gewoon de SH1 (hoofdweg door NZ, maar die wordt geregeld een klein kronkelweggetje waar je 25km per uur max. door bergen heen rijdt, en soms vlak voor een haarspeld bocht doodleuk een bord ziet met “100”. Hoe dit de hoofdweg kan zijn weten we ook niet! Maar eerst veel kronkels…. Het klaarde aan deze kant van de bergen wel ietsjes op, maar begon wel al donker te worden. Af en toe sprongen wat witte bergtoppen aan beide zijden over de boomtopjes heen…. Steeds te laat remden we voor de foto. Geen sneeuw te zien riepen we nog… iets later… minder bomen, meer bergen verderop, maar veel vlakker hier… en veeeeeel sneeuw, overal alsof je door een skipiste heen reed met super mooie grote bergen aan beide zijdes om je heen…. 60km door een winterlandschap, waar je net daarvoor nog in je T-shirtje een meer liep te fotograferen. Erg mooi en indrukwekkend ook! Het werd helaas donker…. En ook al was er bij de berg Tongariro, waar we eigenlijk in de buurt initieel hadden willen overnachten, de mooiste 1 daagse wandeling van NZ over bergpassen en langs oude vulkanen etc., de sneeuw had dit niet toegelaten, erg jammer! We besloten door te rijden naar beneden om zo de dag erop minder te hoeven rijden. Door kleine onverlichte kronkelweggetjes daalden we af de SH1 en toen een andere A-weg af (lees: is bij ons een klein kronkelpaadje dat nog niet eens een S of N weg mag heten), door het donker, op naar het plaatsje dat 13x al tot mooiste stadje van NZ gekozen was: Feilding. We waren benieuwd! Het was 22uur toen we aankwamen, 3 motels later die dicht waren toch een plekje gevonden tegen een leuk prijsje nog…. Heerlijk ruime kamer, snel alle boekjes eens bij elkaar gezocht en alles al een beetje opgeruimd omdat dat auto in Wellington, waar we hierna heen gingen, ingeleverd moest worden. Heerlijk in slaap gevallen na een lange dag weer.

Vrijdag 9 oktober
Wat? Van Feilding naar Wellington (Hoofdstad NZ)

De wekker ging weer vroeg…. Snel routinematig ingepakt en in het op papier zo schattige dorpje ontbeten, het was inderdaad een leuk dorpje, maar zoals zo veel dorpjes vallen ze wat tegen, de stijl doet (denken we) erg amerikaans aan en is houten laagbouw, vaak nog aardig vervallen (of juist met erg veel kleurtjes) en erg kerkelijk. Althans deze, veel kerken, Bijbelwinkels etc. Na ontbeten te hebben bij de bakker een rondje gelopen enonze weg vervolgd richting Wellington, de hoofdstad van NZ, volgens de boekjes was er veel te zien! Het regende en het werd alleen maar erger op de route er naartoe. Zo’n 3uur rijden verder kwamen we aan in een regenachtige hoofdstad, 2 hotels bekeken en ingecheckt. Maar we wilde niets missen van deze stad, omdat we de volgende dag al om 8.25uur de ferry naar het zuidereiland moesten hebben, moesten we alles vandaag wel zien. Voordat wehieraan begonnen was het zo’n 3-4uur in de middag…. We zouden de kustlijn van de stad gaan bekijken en daarna een zeehondenkolonie daar in de buurt…. Het goot van de regen en de zee was woest en spatte langs de hele kustlijn uiteen op de kliffen. Een zeer fraai gezicht, wat voornamelijk vanuit de auto nog fraai was (buiten werd de focus weer gelijk “hoe kom ik zo snel mogelijk weer binnen”). Helaas geen zeehonden gezien. En ook helaas was het al 18uur toen we eindelijk door de stad heenliepen. Alle winkels waren net dicht, en het regende en stormde vreselijk. Uiteraard hadden we geen paraplu of regenkleding aan en werd de apparatuur er niet droger op. We renden haast langs parlementhuizen, kerken en andere bezienswaardigheden in de hoop dat dit slechte weer echt snel over zou gaan.Gauw daar even avond gegeten in een lekker lokaal druk tentje, en verder door de regen en storm heen gerend in het donker. Om 21uur was het klaar, we waren nat, hadden het koud en hadden het al geruime tijd echt meer dan gehad, in de regen is het NIET leuk om rond te lopen en de stad in je op te nemen, nog even los van het feit dat de stad zelf toch wel wat tegen viel (komt ook door het weer deels). We douchten lekker om op te warmen, de schoenen gingen tegen de verwarming aan en we kropen lekker in bed. Morgen de overtocht!! Auto inleveren alle tassen de boot in en een nieuwe auto!

Zaterdag 10 oktober
Wat? Van Wellington met de boot naar Picton (Zuidereiland) door naar Marahau

Allebei redelijk slecht geslapen! Ik zat maar te dromen over dat de verhuurder feitelijk de 13de op de voucher had gezet om de nieuwe auto op te halen en ook in de documenten had gezet en wij dus in Picton aangekomen geen auto tot onze beschikking zouden hebben, ALS we al op tijd de boot hadden, want hoe laat moet je op als je een paar km. door de stad moet rijden, je auto in moet leveren, en je spullen moet inchecken om om 8.25uur te vertrekken? We gingen maar om 6:45uur uit de veren, om 7:45uur reden we keurig weg om na 1x fout te rijden bij een parkeerplaats om 8:05uur bij de ferry terminal aan te komen, geen plek helaas, ja ze hadden natuurlijk niet op ons gerekend (maar op de 13de zoals in de papieren stond, dat zat me nog steeds dwars!) maar we waren in de buurt. Uiteindelijk maar op een andere plaats neergezet en alle spullen op een trolley gezet en naar de terminal gegaan, de sleutels zonder enige controle etc. ingeleverd bij het inchecken van alle koffers en inmiddels gescoorde paraplu. We gingen de ferry op! EN nog op tijd ook! (we moesten zelfs nog 10minuten wachten). 550 mensen konden er op de boot, zo’n 400 waren er present denk ik. De boot voor die middag bleek echter gecanceld te zijn wegens slecht weer (gisteravond scheen de boot er geen 3 uur over gedaan te hebben maar ruim 7uur, reden genoeg om nu bij slechter weer in de middag de vaart te stoppen) dat beloofde wat voor ons! Het was regenachtig en de wind was erg sterk…. Zeker windkracht 6 zo niet meer (zal niet meer dan 8 geweest zijn toch?). De boot voer in de redelijk rustige haven naar buiten en het regende wat. Na een half uurtje net op volle zee gekomen riep de kapitein al dat het nu een ‘ruiger stuk’ zou worden en er werden bekertjes met ijsblokjes en kotszakjes uitgedeeld al…. Verbazingwekkend veel mensen namen deze al aan toen! 10 minuten later, nam verbazingwekkend veel van het restant van de mensen nog bekertjes ijs en zakjes aan… om ons heen gingen ze omdebeurt over hun nek en iedereen leek ijslollies te eten…. Bij Ber ging het redelijk, ik had gelukkig nergens last van…. Alleen het aangezicht van als die mensen op de grond en over de tafel leunend was iets minder prettig…na 2 ½ uur reizen kwamen we de inham bij Marlborough Sounds richting Picton in en werd de vaart rustiger, buiten op het dek nog steeds veel wind, maar af en toe scheen de zon en iedereen klaarde met het weer ook op… groen werd weer gezond roze/met blosjes en iedereen ging weer lachen en wat eten… we kwamen aan in Picton, nog geen 5 minuten later stonden we beneden, bij onze koffers die van de band af rolden en 5 minuten later bij de Budget rent-a-car. GELUKKIG stonden we toch WEL op de lijst voor vandaag (het was vanuit NL dus al goed geregeld), binnen 5 minuten zaten we in onze nieuwe, maar toch vertrouwde Toyota RAV4 maar met 55000km op de teller, een andere kleur en wat krassen rijker. Dat was een pak van ons hart…. Het weer was ineens fantastisch! De zon scheen, het voelde al 23graden, in de praktijk was het zo’n 17 graden, maar het was heerlijk…. Het was weer vakantie! We reden gelijk de toeristische route over kleine bergpaadjes met ongelofelijk mooie uitzichten over het blauwe water, mooie bergen ertussendoor, echt de moeite waard om overheen te kronkelen met 35km per uur! Snel wat gegeten en weldra waren we al bij Nelson ‘de tweede stad van NZ’ genaamd. Even aan het water gegeten en de kaart en boekjes van de VVV gelezen. Snel doorgereden… het uitzicht bleef ons verbazen, schitterend water, mooie zon, mooie groene bergen en super witte sneeuwtoppen op bergen daarachter… een paradijsje? We reden door richting het volgens de boekjes zo mooie “Abel Tasman Nationale Park”. We reden Marahau in en we remden bijna te laat, de weg liep al dood. Dieper in het park was niet mogelijk. Er stonden 8 huizen, er is 1 restaurant (waar we dan ook gingen eten uiteraard) en een winkel (NB: per maandag is het aantal restaurants hier verdubbeld to 2, echter hebben wij daar niets meer aan nu). Er zijn wel 2 chalets/bed & breakfast faciliteiten, motels en kampeergebieden. Wij kozen de eerste chalet waar wij binnen reden. De prijs was redelijk, het huisje super gezellig en het uizicht fenomenaal op het water, de bergen en de stranden. We waren verkocht, alsmede deze locatie voor 2 nachten. Helemaal genietend settelden we ons hier, dronken een wijntje en gingen uit eten in het enige restaurant hier (Ber at hier de wereldberoemde ‘groenlip’ mosselen uit deze streek) . Het weer was weer heerlijk! De zon ging onder rond 20uur, toen wij ook onze chalet weer in gingen. Internet en een film heeft ons nog een uurtje bezig kunnen houden toen we uiterlijk om 22uur echt wel sliepen…. Kapot maar voldaan waren we, het weer was mooi, de locatie top en dit eiland was nu al prachtig.

Zondag 11 oktober
Wat? Hele dag in Marahau (Abel Tasman nationaal park + Tasman zee)

Ontbijt geregeld bij de aardige eigenaar die geëmigreerd is uit Europa hiernaartoe na de oorlog en een mooi bestaan hier heeft opgebouwd. We waren de enigen die gingen ontbijten (in ieder geval om 7:40uur de enigen). We hadden een kajak geregeld voor vandaag. We werden om 08.15uur opgehaald en kregen instructies. Vooraf hoopten we dat we de gehele baai over konden (zee)kajakken, we dachten dat het wat veel was, maar de eigenaar gaf aan dat het in 1 ½ uur te doen was. Eenmaal bij het verhuurbedrijf aangekomen werden we snel uit die droom geholpen. Ook al was ik voorheen instructeur, die ambitie kon niet en mocht niet, we moeten binnen een bepaalde straal blijven. Achteraf geheel juist, we zijn bekaf! We kregen onze instructies en schoven de kajak het water in…. Gelijk de andere kant op dan de rest… richting de ‘gespleten appel’, snel een foto vanuit de kajak en weer door naar de eilandjes verderop… het hele Abel Tasman park kent geen autowegen, maar enkel wandelpaden en plaatsen waar kajaks en watertaxi’s aan kunnen leggen. Bij het eerste eilandje aangelegd, helemaal verlaten bounty-strandje zonder enige faciliteit, huis of wat dan ook, top! Ik voelde me bijna in Expeditie Robinson. Het weer was eveneens heerlijk…. De zon scheen stralend, geen wolkje aan de lucht te zien, de hele dag niet… zonnebrandcrème een absolute must om geen tomaat te worden. We peddelden door naar het volgende eiland, ineens zagen we ze ZEEHONDEN! Schattig waren ze, en veel foto’s gemaakt van allemaal die we langs die oever van dat eiland zagen. Opeens dook ook een klein vogeltje in het water naast ons op: een minipinguïn! En later zagen we er nog 3, echt heel leuk! We gingen door en legden aan bij een mooi eilandje, een stopplek voor veel kajakkers die de ‘bocht om gaan kanoën’ voor een meerdaagse trip. We besloten even uit te rusten en van het weer te genieten en daarna een wandeling van een uurtje te maken naar een baai waar het uitzicht erg mooi zou zijn… en inderdaad! Na een mooie en licht-pittige (tot 550m, hoogte) wandeltocht kwamen we bij een uitzonderlijk mooi uitzichtpunt en daarna een mooi ongerept bounty-strand. We moesten helaas weer terug. Het laatste uurtje terug kajakken viel nog wat zwaar op zee, maar we haalden het keurig om iets voor 4uur in de middag. Voldaan maar moe gingen we lekker naar huis, even ontspannen met een wijntje, net even lekker gegeten en het is nu 21uur in de avond, we zijn moe en liggen eigenlijk al in bed. Heerlijk! Morgen weer om 7uur uiterlijk op om alles in te pakken en hier om de hoek een wandeltocht van 7uur te gaan doen en vervolgens naar de westkant van het eiland te trekken (3-4uur rijden, dus zijn we weer laat op de volgende plek).

Tot snel!

Vanuit een tot nog toe zonnig en het super mooie zuidereiland van Nieuw Zeeland,

Liefs Ber & Hans